Mathias Sercu: "Het doodvonnis van mijn broer 11 jaar geleden inspireerde mijn film"

Leven met een doodvonnis

In 2012 kreeg Sam, de oudste broer van Mathias Sercu te horen dat hij een ongeneeslijke kanker had en niet zo lang meer te leven zou hebben. "Sam kreeg toen te horen dat hij niet zo lang meer te leven had. Een echte datum plakken ze daar dan niet op, maar de gemiddelde levensverwachting was zestien maanden", blikt Mathias terug. "De film gaat helemaal niet over mijn broer voor alle duidelijkheid. Maar die kankerdiagnose was wel de aanleiding om aan het verhaal van de film te beginnen schrijven. Het hield me mateloos bezig: wat doet het met een mens als je te horen krijgt dat je niet lang meer te leven hebt. Wat doe je dan? Met die vragen ben ik beginnen schrijven, en zo is "J'aime la vie" ontstaan."

Tegen alle verwachtingen van toen in was Sam deze week toch gewoon aanwezig op de première, 11 jaar na zijn diagnose. "Hij was op de première, hij speelt nog altijd basgitaar in mijn band, hij is trouwens ook te zien in de film. Je herkent hem aan de t-shirt met het opschrift “Oh crap”. Mijn kinderen zijn er ook in te zien. Als je dan eens een film mag maken, moet je daarvan profiteren, he”, lacht Matthias.

Een jongen die eigenlijk een meisje is

In de film heeft het hoofdpersonage Mira een zoon die eigenlijk een dochter blijkt te zijn. Ook daarvoor vond Mathias de inspiratie in zijn dichte omgeving: bij zijn petekind Emma. "Dat zijverhaal is voor mij heel evident. Mijn petekind, Emma is ondertussen achttien, en ze is geboren als een jongetje. Maar eigenlijk was het al duidelijk dat ze een meisje was, toen ze twee jaar was. En dat is nooit veranderd. In onze familie vond ook niemand dat vreemd, dat was logisch."

Het is een zijverhaal, maar ook niet meer dan dat. Met opzet, vertelt Matthias. “Ik vind het juist mooi om dat verhaal niet expliciet als iets "bijzonders" in de film te steken, maar het integendeel te tonen als iets heel gewoons.  Het gaat daar niet over. Het is gewoon."