Michaël Van Droogenbroeck en Annelies Van Herck: "Als journalist mag je nooit je mening geven, enkel in je eigen living"

Er zijn niet veel zondagen dat Michaël en Annelies samen thuis zijn: "Onze kinderen zijn het zo gewoon. Er zijn momenten waarop we allemaal samen zijn, wanneer andere ouders er niet zijn. Vaak zitten wij bijvoorbeeld op woensdagmiddag allemaal samen aan tafel."

De praattafel

Hun living is de belangrijkste plek in het huis. Het is niet enkel de grootste plaats, maar het is ook de enige plek waar ze kunnen zijn wie ze zijn: "Als journalist ben je journalist. Je mag nooit je mening geven. We schermen onze living een beetje af van wie hier komt. Het woord is hier vrij. Als wij de deur uitgaan, mogen we vaak onze mening niet zeggen. Zeker niet over politieke dingen. We zijn allebei zo ingesteld dat onze mening er niet toedoet, dus we die ook niet te veel moeten verkondigen. Maar hier, in de living, kan dat wel. Daarom vind ik ook dat mensen die hier komen die discretie moeten bewaren. Dat speelt bij ons allebei wat mee", vertelt Michaël. 

"Vrienden zijn mensen die we vertrouwen", gaat Annelies verder. "We hebben het nog niet meegemaakt dat er dingen rondgebazuind worden. Want voor alle duidelijkheid, wij hebben wél een mening. Het is niet omdat we journalist zijn, dat we die niet hebben. Het zou maar erg zijn..."

"Op restaurant gaan we niet te luid praten over bepaalde onderwerpen, dat klopt. We hebben ook vrienden waar we liever niet mee op restaurant gaan, omdat we liever vrijuit praten hier in de living. Het is een beetje oplettend zijn. Maar we zijn zeker geen slachtoffers, we zijn het gewend."

Hoe zullen binnenkort de zetels eruitzien die Michael nog uit het huis van zijn overgrootouders heeft meegebracht? En waarom staan de potjes die Annelies bakt vooral in de kelder? Wat vinden ze belangrijk in de opvoeding van de kinderen en welke dromen hebben ze voor de toekomst? Je hoort het in een nieuwe aflevering van ‘Als de muren konden praten’.