Nathan Ramet overleefde het vernietigingskamp van Auschwitz. Dochter Patricia: "En toch heeft hij me nooit verplicht mijn bord leeg te eten"

Nathan Ramet, zoon van Judka Ramet en Sura Polakiewicz woonde na zijn geboorte 5 jaar in Polen. In 1930 verhuisde het gezin naar België waar hij school liep in het atheneum in Berchem. 

Noodlottige 21 augustus 1942

Op 21 augustus 1942 wilde Nathan, toen 17 jaar, samen met zijn vader naar Brussel reizen omdat het gezin Ramet naar daar wilde verhuizen. Maar nog voor de trein vertrok, werden ze opgepakt. Nathan werd samen met zijn vader op Transport VI van 29 augustus 1942 gezet naar een van de kampen in nazi-Duitsland. Zijn zus Félicie, die toen 20 jaar was, en zijn moeder doken onder en konden ontsnappen aan de deportatie.

Vader en zoon moesten dwangarbeid verrichten in verschillende kampen. Begin 1943 werd Natan overgeplaatst naar het kamp van Szopienice en hetzelfde jaar in november nog naar Auschwitz waar hij het registratienummer 160242 kreeg. Nathans vader Judka overleed op 29 december 1942 in het kamp van Trzebinia.

Eind 1943 moest Nathan Ramet de resten van het getto in Warschau helpen opruimen en in augustus 1944 brachten de nazi's hem naar Dachau. Dat kamp werd bijna een jaar later, in mei 1945, door de Amerikanen bevrijd en Nathan keerde terug naar België op 23 mei. Hij trouwde met Lili Steinfeld en samen kregen ze drie kinderen. 

Opgroeien in een getekend gezin

Patricia Ramet is één van de drie kinderen van Nathan. "Wij hebben ergens geluk gehad. Ik heb bijvoorbeeld nooit gehoord dat mijn papa nachtmerries had. Ik heb hem ook nooit horen zeggen dat ik mijn bord moest leegeten. In veel andere gezinnen met mensen die de kampen overleefden, gebeurde dat wel. Alleen als wij een wondje hadden, moesten we dat van hem wel meteen ontsmetten. Dat was een must, dat moest in orde zijn. Mijn vader was eigenlijk heel positief en vol levenslust"

Alleen terug naar Auschwitz

"Met mijn vader ben ik nooit naar Auschwitz geweest. Alle drie de kinderen zijn apart geweest. Papa wilde alleen met mijn mama gaan, samen met ons, de kinderen dat was te moeilijk. Ik heb het altijd moeilijk gehad omdat ik mijn papa niet kon beschermen. Je wil dat altijd, de mensen van wie je houdt, beschermen. Ik was dus verdrietig omdat hij het toen zo moeilijk had gehad. Meer dan moeilijk!"