Radio2-luisteraar Lieve: "Ik deed de slaapkamerdeur open en de vlammen sloegen in mijn gezicht"

Lieve Persoons neemt Karolien Debecker in 'Radio2 Wijs' mee naar december 1991 om drie uur 's nachts. "Ik ben wakker geworden van een ongewoon geluid. Het leek op schietgeluiden. Ik ben opgestaan, ik heb de slaapkamerdeur opengedaan en de vlammen sloegen in mijn gezicht. Ons huis stond in lichterlaaie."

Op dat moment heeft Lieve twee kleutertjes die nog in bed liggen: "Eentje van vier en een half, en eentje van twee. Op de een of andere manier ben ik naar buiten gelopen helemaal in paniek. Tegen dat ik buiten stond, was mijn partner ook met onze oudste dochter buiten. Ik ben toen buiten blijven staan. Mijn partner is toen weer naar binnen gelopen om ons zoontje te halen. We hadden een huis met verschillende etages, telkens verbonden met vijf à zes trapjes. Onze zoon lag helemaal boven. Terwijl ik buiten stond te wachten, sprongen boven alle ramen. Ik voel weer de rillingen terwijl ik het vertel..."

"Mijn dochter weet nog altijd hoe ik buiten stond te schreeuwen"

"Mijn man en zoon zijn gelukkig buitengekomen, maar mijn man kreeg geen lucht meer. Zijn longen waren verschroeid. De ambulance heeft hem meteen naar het ziekenhuis in Leuven gevoerd. Ik bleef achter met twee kleine kinderen in een ander ziekenhuis in Limburg."

"Ik heb geschreeuwd. Ik heb geroepen... Mijn dochtertje was toen vier jaar, maar ze herinnert zich nog hoe ik buiten stond te schreeuwen. Ik weet bijvoorbeeld ook nog heel goed dat de brandweer zei: 'Op zeven minuten is je huis volledig weg.' Daar stonden we dan... In onze pyjama in de vrieskou."

"Het was op het nippertje"

Zoveel jaren later wordt Lieve nog steeds snel getriggerd: “Als ik een brandweerwagen hoor of er zijn op andere plaatsen heftige branden, voel ik wat zij meemaken. Zelfs een film waar vuur in voorkomt, moet ik afzetten. Anders kan ik niet slapen. De lift in een hoog gebouw heb ik jaren niet genomen. Op hotel wou ik enkel slapen op de eerste verdieping of op de begane grond. Je bent altijd alert.”

“Ook bij brandgeuren heb ik het nog. Je ruikt het zo snel, want ik blijf gevoelig aan brandlucht. Soms ruik ik het en is het er niet eens. Maar dan ga ik toch eens kijken of er iets is.”

"Ik mis alles met een emotionele waarde"

“Naast de traumatische ervaring, had ook alle materiële schade een impact op ons. Op het moment dat je buiten staat, denk je geen enkel moment: ‘Dit moet nog mee.’ Maar erna miste ik wel alles met een emotionele waarde. De spullen van mijn moeder, want zij was recent overleden, waren allemaal weg. Dat vond ik toen heel erg. Maar ook alle tastbare herinneringen van de kinderen waren opgebrand. We hadden niets meer, enkel de koude kleren waarmee we naar buiten gelopen waren.”