Riadh Bahri: "Toen ik trouwde met mijn man, heeft mijn vader het contact verbroken"

“Met ouder worden ontglipt het Arabische DNA me wel meer en meer. Als kind was dat veel nadrukkelijker aanwezig. Misschien komt dat ook doordat we toen elk jaar drie maanden lang naar Tunesië gingen. Mijn ouders hadden daar een eigen huis. Vanaf dat het schooljaar gedaan was, was dat meteen het vliegtuig op. We hebben daar fantastische zomers beleefd met alle neven en nichten. Maar met ouder worden, ging ik minder naar daar. Het contact verwatert. Als ik daar fysiek niet vaak kom, glipt die tweede nationaliteit toch een beetje door mijn vingers.”

Tunesië en homoseksualiteit

“Ik ben er niet meer geweest sinds de start van de Arabische lente in 2011. Het heeft ook veel te maken met het feit dat ik elf jaar geleden, toen ik begin 20 was, in het reine ben gekomen met mijn seksualiteit. Ik val op jongens. Dat is in Tunesië strafbaar. Je kan ervoor in de gevangenis vliegen. Wil ik naar daar gaan? Moet ik daar dan toneel spelen? Moet ik daar iemand anders zijn? Dan mag ik mijn partner ook niet meenemen. Als ik hypocriet moet zijn… Neen, dat heb ik er niet meer voor over.”

Riadh's vader en homoseksualtiet

“Ik heb mijn vader nooit verteld dat ik op jongens val, maar hij heeft het altijd al geweten. Het was voor hem, zoals het in zo veel gevallen gaat, alles behalve evident. Dat is denk ik een understatement. Op een bepaald moment hebben wij het contact met elkaar verbroken met nogal zware en harde woorden. Ook dat zorgde ervoor dat ik niet meer terugging naar Tunesië en zijn familie. Dat was onmogelijk. Het was niet makkelijk. Ik heb er lang mee geworsteld. Maar ik ben nu 32 jaar, ik word nu stilaan volwassen dus ik kan ook dat soort dingen wel een plaats geven.”

“Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn vader is uiteindelijk terug geëmigreerd. Hij is naar Tunesië getrokken, is hertrouwd en heeft een nieuw gezin. Maar hij kreeg leverkanker. Hij is teruggekomen naar België voor medische zorgen, want die zijn hier beter. Twee jaar geleden kreeg ik tijdens Kerstmis plots telefoon van één van mijn zussen met de melding dat ik wat papieren in orde moest brengen of tekenen voor de notaris in Tunesië. Want het ging zo slecht met mijn vader. Ze dachten dat hij ging overlijden. Zoals in elke slechte Hollywoodfilm ben ik toen toch naar huis gegaan. Hij lag in zijn zetel. Van de man die ik kende, schoot niet veel meer over. Hij woog nog maar 30 kilogram, terwijl mijn vader een imposant en dominant figuur was. Hij was altijd heel aanwezig door zijn postuur en zijn grootte. Nu lag hij daar in de zetel: schriel, oud en weerloos. Het was allemaal met veel tranen en excuses."

"Uiteindelijk is mijn partner in de maanden nadien regelmatig mee op bezoek geweest. Dat ging eigenlijk vrij normaal. Hij werd omhelsd. Tot ik getrouwd ben. Dat was weer een brug te ver. Daar heeft hij het zo moeilijk mee. Het contact is sinds ik getrouwd ben weer onbestaande."

"Ik heb altijd gezegd dat ik nooit kwaad op hem ben geweest. Ik ben al honderden keren kwaad geweest voor allerlei andere dingen die hij heeft uitgespookt in zijn leven. Maar dat hij moeite heeft met het feit dat zijn zoon homoseksueel is, neem ik hem niet kwalijk. Hij is een kind van zijn cultuur en zijn opvoeding. Ik keur het niet goed, maar ik kan het wel begrijpen. Ik ben nooit boos geweest om die reden. Hij schaamt zich een beetje tegenover zijn familie die nog grotendeels in Tunesië woont. Maar door de wondere wereld van Instagram en Facebook zijn ze eigenlijk al jaren op de hoogte van mijn geaardheid."