radio2 zintuigen
Sabine Hagedoren: "Ik ben niet iemand die lang op zijn achterste op de grond blijft zitten"
ma 28 nov. - 11:11
"Ik ben sowieso niet echt bezig met mijn uiterlijk. Nooit mee bezig geweest eigenlijk. Nu wel meer dan vroeger. Ik kom op televisie, hé. Dus mensen zien mij en ik wil er wel goed uitzien. Dus kleding is belangrijk, mijn kapsel is belangrijk, make-up is belangrijk. Ik moet er wel aandacht aan besteden. Het is voor de mensen gewoon veel aangenamer om naar te kijken. Jobgewijs vind ik het belangrijk, maar thuis ben ik daar echt niet mee bezig."
Aard van het beestje
"Ik voel mij goed in mijn vel en ik denk dat ik dat ook uitstraal en dat de mensen dat zien. Mijn glas is altijd halfvol. Ik heb goede dagen en slechte dagen. Sommige mensen denken dat ik die niet heb, die slechte dagen, maar dat klopt niet. Ik heb wel de neiging om daar anderen niet mee lastig te vallen. Als ik een mindere dag heb, omdat ik rugpijn heb bijvoorbeeld, dan blijf ik gewoon een hele dag thuis, dan steek ik mij een beetje weg. En de volgende dag beginnen we opnieuw, met een wit blad, en is er weer een goeie dag. Sommige mensen noemen dat optimisme. Ik denk dat het de aard van het beestje is."
De goesting is er, maar het lijf wil niet altijd meer mee.
"Op dit moment ben ik gelukkig, ja. Ik heb veel mooie momenten. Ik ben wel iemand die als er iets minder goed loopt of als iets me niet bevalt, meteen op zoek gaat naar het waarom. Ligt het aan mij of ligt het aan iemand anders? Als het aan iemand anders ligt dan kan ik er weinig aan doen, enkel mijn houding veranderen. Als het aan mezelf ligt, dan probeer ik er iets aan te doen. Praten helpt. De 'rommel' in je leven opruimen ook. Het maakt het leven voor jezelf en voor je omgeving gewoon aangenamer."
Af en toe een beetje ploeteren
De dood van haar man enkele jaren geleden was een zware klap. "Ik ben niet iemand die lang op zijn achterste op de grond blijft zitten, maar op dat moment zakte de grond onder mijn voeten volledig weg. Daar moet ik niet flauw over doen. Het was gewoon zo. Gelukkig kon ik rekenen op een netwerk van mensen die het goed met mij meenden en waarop ik even kon op leunen. Dat was echt wel nodig. Maar ik wil daar niet in blijven hangen. Ik wil vooruit. Al zijn er ook nu nog altijd moeilijke momenten. Als ik in de kast iets zie staan dat mij doet denken aan Jurgen, bijvoorbeeld. Dan valt er nog wel een traan, maar ik blijf daar niet in hangen. Ik steek dat dan in een doosje en ga iets anders doen. De afwas, om maar iets te zeggen. Dat was en is mijn manier om er mij door te ploeteren. Maar ook dat is het leven, hé. Af en toe een beetje ploeteren."
Oud en wijs?
"Het moeilijkste aan ouder worden, vind ik het verlies aan beweeglijkheid. Het fysieke aspect van ouder worden eigenlijk. Op zich ben ik nog wel vrij sportief bezig - ik speel tennis en padel en probeer één keer per week met de fiets naar de VRT te komen (40 kilometer enkele rit!) - maar toch voel ik dat het allemaal wat moeilijker begint te gaan. Neem nu werken in de tuin, dat doe ik heel graag. Vroeger kon ik dat van 10 uur 's morgens tot 5 uur 's avonds. Dat lukt niet meer. Ik moet dat opsplitsen. En dat is vervelend: de goesting is er, maar het lijf wil niet altijd mee. In mijn hoofd ben ik echt niet de leeftijd die op mijn paspoort staat. Dat is op zich wel jammer.
Aan de andere kant: met de jaren word je ook wat wijzer. Je weet dat je niet zomaar achter alles moet aanhollen en dat als iets tegenzit, het ook weer beter zal worden. Als je jong bent, kan je dat allemaal minder relativeren. Ouder worden, heeft dus echt wel goeie en minder goeie kanten."
