Sabine Hagedoren leest nieuwjaarsbrief voor haar kinderen: "Sinds het afscheid van papa zijn we nog meer een hecht trio"

Echte pubers

"We hebben samen een heel goeie band, durf ik wel te zeggen. Vijf jaar geleden is hun papa overleden. Dan ben je vanzelf meer op elkaar aangewezen. Daarvoor waren we met twee om de kinderen op te voeden. Als er één wegvalt, blijf je als enig aanspreekpunt over waardoor je veel meer dingen met elkaar gaat overleggen, meer gaat samenwerken als het ware. Ja, we hebben echt een hechte band."

"Het zijn wel echte pubers, met alles erop en eraan. Je weet op voorhand dat die periode gaat komen. Da's een periode waar alles razendsnel verandert, je humeur schommelt enorm. Op een kwartier tijd kan het helemaal omslaan. Het ene moment ben je superblij, het andere heel erg boos. Dat is ook bij mijn kinderen zo. Ik neem dan altijd de 'trage tram', zoals Peter Adriaenssens ooit vertelde. En ik heb ervaren dat als je het toepast het echt wel werkt." 

Hoe pak je de trage tram? 

"Concreet betekent het: het gebeurt, je kijkt ernaar, je slaat het op, maar je reageert niet meteen. Denk aan die schommelingen, die kunnen elkaar heel snel opvolgen. Ik herken dat ook uit mijn jeugd. Zelf gaan roepen, heeft geen zin. Dan escaleert de situatie alleen maar en is er elke dag weer ruzie." 

"Het is zaak van even te wachten, even achterover te leunen en te proberen verstaan waarom één van je kinderen zo boos is. Het gaat per slot van rekening heel vaak over een futiliteit. Dan wacht ik dus even, neem ik de trage tram en vraag even later, wat was er eigenlijk. En, echt waar, vaak zeggen ze: 'ik weet het niet'."

"Een grapje maken is dan trouwens ook een optie. Met humor kan je echt heel veel oplossen. Door het 'incident' uit te vergroten gaan ze er soms zelf het absurde van inzien."