Sarah Pues bijna tien jaar na het busongeval in Sierre: "Deels zou ik zeggen dat ik dankbaar ben omdat het mij gemaakt heeft tot wie ik nu ben"

“Ik weet alles nog”, vertelt Sarah Pues. “Alles van voor en na het ongeval, alleen het ongeval zelf herinner ik me niet meer. Ik weet nog dat ik wakker werd in de bus en heel de tijd riep om mijn ouders. Ik wou hen laten weten dat ik nog leefde. Ik had een gebedje gedaan en vijf minuten daarna werd ik uit de bus gehaald.” Sarah was volledig bij bewustzijn toen ze uit de bus werd gehaald. “Er was een klasgenoot die zei: ‘Sarah, alles komt in orde, iedereen is in orde’.” Toch voelde ze aan alles dat het niet goed was. “Ik hoorde mijn vrienden die aan het schreeuwen waren van de pijn. Ik wou het liefst van al in slaap vallen omdat ik dacht: ‘Dit is een droom’. Maar ik mocht niet in slaap vallen, niks drinken gewoon omdat ik anders misschien in een coma zou geraken.”

Lange revalidatie

“Mijn schouder, enkel en pols waren gebroken”, vertelt Sarah. Heel haar rechterkant kon ze niet echt bewegen. “Ik kon niet meer stappen en kon geen gewone krukken nemen omdat mijn pols gebroken was. Dus kreeg ik schouderkrukken, maar dat was nog pijnlijker want ik had ook mijn schouder gebroken.” Het moeilijkste voor haar was het terug leren stappen. “Ik had echt schrik dat ik niet meer ging kunnen lopen. Ik heb nog video’s van mijn revalidatie. Ik stortte gewoon in op de grond. Dus de schrik zat er goed in.” De revalidatie heeft een hele periode geduurd. “Ik heb een tijd in een rolstoel gezeten en nog heel lang met krukken gelopen. Maar op de eerste schooldag van het middelbaar liep ik zonder krukken.”

De meester van Sarah, Frank, overleefde het busongeval niet. “Meester Frank was een geweldige leerkracht”, vertelt Sarah. “Het was supertof om les van hem te krijgen. Hoe hij was, was gewoon supertof. Hij was heel motiverend voor de kinderen. Elke keer dat ik dacht dat ik slecht was in wiskunde, zei hij dat het wel goed kwam. Hij was echt een steun."

“Direct na het ongeval was ik boos op Zwitserland. Dat was niet echt logisch”, vertelt Sarah. “Ik was twaalf, maar toch een land de schuld geven? Het is niet dat ze het gepland hebben. Daarna was ik vooral boos op mezelf. Had ik iets kunnen doen? Zou iets anders zijn gegaan als ik iets anders had gedaan?”

Sarah is half Filipijns en christelijk. “Altijd als ik op reis ging, heen of terug, deed ik een gebedje uit een boekje dat ik altijd bij heb. Juist die avond was ik het vergeten. Ik was zo 'excited'. Ook droevig omdat we naar huis gingen, maar ook blij omdat we naar huis gingen.” Na het ongeval deed ze een gebedje. “Niet veel daarna werd ik uit de bus gehaald en dat doet wel iets met je geloof. Ik dacht: 'wat als ik nu wel een gebedje gedaan had voor we vertrokken?'” Er heerste ook schuldgevoel bij Sarah. “Waarom leef ik en zij niet? Waarom is dat zo gebeurd, is dat gewoon zo uitgekozen?”

Tien jaar later

“Ik denk er nog elke dag aan”, zegt Sarah. “Een bus en een tunnel zijn dingen die je elke dag tegenkomt. In het begin waren echt alle bussen en tunnels not done. Wanneer ik in de auto zat en door een tunnel reed, deed ik mijn ogen toe. Later kon ik wel de bus nemen, maar bij tourbussen moest ik altijd op dezelfde plek zitten.” Tot vandaag heeft Sarah soms nog nachtmerries.

Dromen najagen

Sara gaat binnenkort studeren voor professionele muzikante en zangeres. “Ik ben supergelukkig nu. Deels zou ik zeggen dat ik dankbaar ben omdat het mij gemaakt heeft tot wie ik nu ben. Tegelijkertijd vind ik het verschrikkelijk, maar ik ben heel snel opgegroeid hierdoor. Ik heb ook een soort defensiemechanisme gecreëerd dat ervoor zorgt dat ik soms heel kinderachtig ben, gewoon door het feit dat ik zo snel ben moeten opgroeien.” Sarah kiest voluit voor haar dromen. “Ik kan nu professionele zang gaan studeren en mijn droom najagen. En dat had ik beloofd aan mezelf: als ik hier door geraak, dan ga ik mijn dromen achterna.”