Sofie Dumont: "Mijn vader zat zodanig lang aan de bar van het café, dat ik uit verveling de keuken ging ontdekken"

Voor Sofie Dumont is thuis een geur: “De pot van een goede tomatensaus met balletjes. Het staat vaak op tafel bij ons. Dat is en zal altijd een winner blijven. Zeker met die balletjes bij, mmmm.”

Grootmoeders’ geslachte duif

Van wie heeft Sofie het koken meegekregen? “Van niemand eigenlijk. Ik zat met een keukenlepel in de buik van mijn moeder volgens mij. Niemand van mijn familie heeft een restaurant of een café. We gingen wél op café. (lacht)”

“Misschien is het van mijn grootmoeders? Mémé had een hele grote moestuin, teelde zelf kippen en stond altijd in de keuken. Ze maakte konijn met rapen, wauw, daar droom ik nog van. Onze mémé slachtte bijvoorbeeld ook duiven, maar met heel veel respect en zo snel. Ze gaf hen nog een aaitje en plots was het gebeurd. In die tijd konden de mensen toch veel, hè? Ik had een hele grote bewondering voor mijn grootmoeders. Zij konden alles: van duiven slachten tot naaien tot koken…”

De keuken van café Le Falstaff

Sofie Dumont komt uit een gezin van gescheiden ouders. De opvoeding bij haar moeder en vader verschilde enorm: “In het weekend gingen we bij mijn papa. Daar was het altijd feest. Hij had een enorme voorliefde voor eten, want na zijn werk als ingenieur kluste hij nog bij in een bakkerij. Ik herinner me nog heel goed dat hij heerlijke gelakte eend met speciale saus maakte. Hij ging ook nooit gewoon kip met appelmoes maken, maar hij koos dan voor een speciale versie met erwten.”

“Bij mijn mama was het echt een heel warm nest”, gaat ze verder. “Ik heb echt de beste mama ooit. Bij mijn papa was het eerder alle remmen los. We zijn opgegroeid aan café De Falstaff op de Anspachlaan in centrum van Brussel. Mijn vader zat er zodanig lang aan de bar, dat ik uit verveling de keuken ging onderzoeken of achter de bar kroop. Uit nieuwsgierigheid ging ik kijken hoe ze hun fazant klaarmaakten. Daar is het begonnen.”

Zelfstandige zussen

Wat vond je moeder daarvan, vraagt Anja Daems: “Mijn moeder was daar redelijk kort over: ‘Als ze bij mij zijn, doe ik ermee wat ik wil. Als ze bij jou zijn, moet jij je ermee bezighouden.’ Door mijn vader ben ik dus heel zelfstandig opgevoed. Wij zaten 20 minuten op de tram zonder gsm en waren maar 10 jaar oud. Op weg naar onze vader. Wij hebben op een of andere manier zelf onze weg moeten zoeken. Op mijn eerste schooldag ging hij met mij de metro nemen naar school. Wie was er niet? Mijn vader. Volgens mij lag hij nog in zijn bed na een feestje en was hij zijn wekker vergeten zetten. Maar dat heeft er wel voor gezorgd dat ik heel wat survival skills heb geleerd. Ik leerde mijn plan trekken, net als mijn twee zussen.”

Welke gevolgen had de dood van haar papa voor haar? Wat heeft haar gezin met Costa Rica? En hoe leert dochter Grace Sofie Dumont met andere ogen naar de wereld kijken? Je hoort het in de podcast ‘Als de muren konden praten’ op VRT MAX.