Steven Van Herreweghe: "Als vader smeek ik de Aalsterse politici om iets te doen aan onze gevaarlijke kruispunten"

"Elke ochtend breng ik onze ventjes naar school. Elke ochtend passeren we langs een gigantische fabriek pal in het centrum waar vrachtwagens in- en uitrijden. Elke ochtend houd ik mijn hart vast voor de honderden kinderen die daar langs moeten op weg naar school. Daarnet terug gepasseerd, zoals elke dag, en één kindje dat te voet was is er niet meer geraakt. Een vrachtwagen greep hem. 

Ik postte dit bericht op mijn instagram meteen nadat ik het ongeluk had gezien. De massale reacties waren helaas unaniem: “dit is geen verrassing, dit moest gebeuren”.

Het was nochtans wel degelijk een verrassing voor de aanwezige mama, de broer en het zusje, die plotse dood van hun 11-jarige zoon en broer.  Aan hun reacties te zien, stond dit niet op de planning. 

Honderden auto’s schoven muisstil voorbij in de lange file met daarin ouders en kinderen op weg naar school. Eén mama zat bij het lichaam van haar zoon. Dit was niet hoe ze tien minuten daarvoor, wanneer ze de brooddozen en boekentassen maakte, haar dag zag. 

Aalst is in diepe rouw, geshockt en toch schrikt hier niemand van deze ramp.

Hoe is dat zo ver kunnen komen? 

Absurd gevaarlijk kruispunt

Ik woon samen met Katrien en onze twee jongens van 5 en 7 in Aalst. Aan de rand van de stad. Anderhalve kilometer verder is de school van onze jongens. Ze willen graag met de fiets naar school, maar dat doe ik niet.  Dat is levensgevaarlijk. De school is in het hart van de stad en om de schoolstraat in de rijden moeten we langs Tereos Syral. 

Tereos Syral is een industriele site die sinds de jaren 70 jaar na jaar gegroeid is en nu een heel groot deel van het stadscentrum inpalmt. Dat is een Noord-Frans bedrijf. Zij zijn de Europse nummer drie voor de productie van zetmeel en glucose. Dat betekent ook een intens vrachtwagenverkeer.

Als stad kan je zo’n succesvol bedrijf dat daarnaast nog eens 300 mensen tewerk stelt uit de regio alleen maar toejuichen. Maar er is één (klein) probleem. De fabriek staat pal in het hart van de stad, op 100 meter van de grote markt en op een boogscheut van de vier grootste scholen van de stad.

De weg die honderden kinderen en dito ouders dagelijks nemen, met de wagen, te voet of met de fiets wordt ook dagelijks gebruikt door de tientallen vrachtwagens die Europa moeten voorzien van zetmeel en glucose. 

Ik denk dat het woord "absurd" hier wel best op zijn plaats is. Al decennia lang is dit nochtans de dagelijkse routine: kinderen haasten zich ’s morgens in het donker richting school en net als in een game moeten ze de vrachtwagens proberen te traceren. Spannend! Voor Celio was het vanochtend game over. 

Op die site wordt ook dagelijks 125.000 liter bio-ethanol gemaakt. De duizenden leerlingen van de vier scholen die op een paar honderd meter van de fabriek gevestigd zijn, spelen dagelijks in de schaduw van de grote torens waarin die brandstof opgeslagen wordt. De kans dat niet alleen de leerkracht fysica eens ontploft maar de hele scholenwijk is niet onbestaande. 

“Den Amylum is deel van onze skyline!” wordt al eens gezegd door beleefde believers. Of hoe uit Aalsters uitzicht vanaf vandaag de uitzichtloosheid van een gezin vertegenwoordigt. 

Mijn gedachten zijn bij de mama en papa, de broer en zus. En de chauffeur wiens wereld vanochtend ook compleet is ingestort. Ik ben al de hele dag aan het huilen. Mijn vaderhart is gebroken, mijn Aalsters hart, en mijn hart voor de samenleving. Maar ik ga straks weer zoals elke dag mijn ventjes van school halen.  En één bankje blijft leeg in de klas.

C., ik heb je helaas nooit mogen kennen, maar moge je dood voor niet voor niks geweest zijn.

Ik ben niet de mens om me te richten tot het beleid. Dat zijn mijn zaken niet. Maar als vader en als mens met een hart voor mijn omgeving smeek ik u: heb moed en doe er iets aan! Is het zo onoverkomelijk om veilig verkeer te organiseren voor zwakke weggebruikers? Als u dat electoriaal pijn zou doen, wend u dan tot één van onze uitstekende pijnklinieken." 

Dit is een opinietekst. Radio 2  wil, samen met VRT NWS, een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. Wilt u graag zelf een opiniestuk publiceren, contacteer dan VRT NWS via moderator@vrt.be.