‘Verkochte drankbonnen worden niet omgeruild’

Kocht jij ook teveel bonnetjes op een festival? Nog een halfvolle ‘zuipkaart’ gevonden in je broek? Dan ben je wellicht je geld kwijt, want heel wat organisatoren betalen drankbonnen niet terug.

Het moet wel uithangen

Volgens de wet is een organisator verplicht om verkochte drankbonnen terug te betalen als de klant dat wil. Zelfs als het evenement al afgelopen is. Er is wel een maar:

Als er bij de verkoop van de drankbonnen duidelijk wordt gecommuniceerd dat verkochte bonnen niet worden terugbetaald, dan geldt die regel niet.

Dus, hangt een organisator bij de bonnenverkoop een briefje met de tekst ‘verkochte bonnen worden niet terugbetaald’, dan ben je als consument op de hoogte en kun je achteraf fluiten naar je geld.

Truken van de foor?

Dat komt al snel oneerlijk over. Er wordt gezegd dat grote festivals elk jaar grote sommen geld binnenrijven dankzij niet gebruikte drankbonnen.

Toch hebben festivalorganisatoren zeker niet altijd de bedoeling om het geld uit de zakken van de festivalgangers te kloppen, zegt Serge Platel van de Federatie van Muziekfestivals in Vlaanderen. “Het heeft vaak met de praktische kant te maken. De organisator moet dan niet alleen controle uitoefenen op de inkomsten, maar ook nog eens op de uitgaven. Dus beslissen velen om bonnen dan maar niet terug te betalen.”

Platel voegt eraan toe dat je de 350 Belgische festivals zeker niet allemaal over dezelfde kam mag scheren. “Heel wat organisatoren investeren nu al in zogenaamde cashless systemen. Een chip bijvoorbeeld waarop de bezoeker geld kan laden. Sommige festivals storten na afloop het niet gebruikt geld automatisch terug op de rekening van de bezoeker. Ze weten ook waarom: als een festivalganger het gevoel heeft dat het geld uit z’n zakken geklopt wordt, keert hij minder graag terug.”

Per 5

Toch krijgt De Inspecteur geregeld klachten in de mailbox van mensen die niet tevreden waren over het bonnensysteem op een bepaald evenement.

Luisteraar Frank wou tijdens een muziekavond in z’n dorp één pint drinken. Hij had daarvoor twee bonnetjes nodig, maar moest aan het bonnenkraam wel minstens 5 bonnen kopen.

'Niet OK', volgens Chantal de Pauw van de FOD economie. 'Het hangt af van het opzet van het festival. Bij een dagfestival kan ik erin komen dat men met minimumaantallen werkt. Dat is gezien de duur, de omvang en de efficiëntie vaak te verantwoorden. Maar bij een muziekavond voor een kleiner publiek lijkt het me eerder een agressieve handelspraktijk.'

‘Uitverkocht’

Luisteraar Claire kocht dan weer eetbonnen in Francorchamps. “Schandalig duur en op een gegeven moment was er geen eten meer voorhanden. Daar stonden we met 50 euro aan eetbonnen die we niet meer konden omruilen. Echte dieverij!”

'Laat je in zo’n geval niet doen', zegt Chantal de Pauw. “Dat is een zuiver contractuele en organisatorische tekortkoming. Bij zo’n contractuele wanprestatie moet de organisator overgaan tot schadevergoeding. Hij moet van de wet dus de bonnen terugbetalen die niet kunnen geconsumeerd worden.'

Cash duurder dan kaart

Op Rock Werchter en andere festivals kost een drankbon meer of minder naargelang de manier waarop je hem betaalt. Koop je ‘m op voorhand online, dan betaal je 2,5 euro. Op de wei kost diezelfde bon 2,75 euro met de bankkaart en 3 euro als je cash betaalt.

‘Dat mag’, zegt Chantal De Pauw. ‘Als het tenminste op een transparante manier wordt medegedeeld en de bepalingen over prijsaanduiding nageleefd worden. Betaling in cash is nog altijd de referentie, maar men mag korting geven aan mensen die de bankkaart bovenhalen.’

Kosten voor een pasje

Een andere luisteraar moest op een foodtruckfestival geld laden op een kaart. De kaart zelf kostte 1 euro, en werd niet terugbetaald. ‘Ook dat is OK’, zegt Chantal. ‘Als de organisator tenminste geen winst maakt op die kaart. Hij mag alleen de werkelijke kost doorrekenen aan de klant’.

Bonnen zijn eigenlijk een soort nepgeld, en daar is op zich niks mis mee. ‘Bij evenementen, festivals, kunnen organisatoren een bepaalde modaliteit van betaling opleggen. Maar ze moeten er wel duidelijk over communiceren. Het moet voor de gemiddelde consument duidelijk zijn wat hij precies betaalt in euro. Het is dus nodig dat er aan de ingang of aan de eet- of drankstandjes goed zichtbare en duidelijke conversietabellen hangen.’

Soms zijn er ook extra voorwaarden: je moet je bijvoorbeeld inschrijven op een website of je moet administratiekosten betalen om het tegoed terug te krijgen. De Pauw: ‘Dat kan dan weer wel als een agressieve handelspraktijk beschouwd worden. De consument wordt op ongepaste wijze beïnvloed bij de vraag om z’n geld terug te betalen.’