Verpleegster Inge: "Mensen die ik 's avonds nog hielp bellen naar het thuisfront, waren er de volgende ochtend niet meer"

“Mijn man Patrick is zo’n schat! Ik verjaar op 24 maart en vorig jaar had hij me verrast met een verjaardagstaart met die foto op. Ik wist er niks van. Ook de plaatselijke bakker zat in het complot. Dat was zo’n oppepper, wauw. Over enkele weken vier ik dus weer mijn verjaardag in coronatijden...”

“Op deze foto probeer ik mijn collega’s op te peppen. We stuurden elkaar tijdens de eerste golf leutige foto’s om het samenhorigheidsgevoel te versterken: “Kom op, we zetten onze schouders eronder en we moeten erdoor!”

Luisteraar Inge’s afdeling werd omgebouwd tot COVID 19-afdeling: "Mijn afdeling is normaal gezien een revalidatie-afdeling. Maar bij de start van de eerste golf moesten wij snel alles ombouwen om de capaciteit van de bedden te vergroten. We zijn dus ook een covid-afdeling geworden.”

Flexibel in vetgedrukte letters

Voor Inge was het heel hard aanpassen: “Enorm! Als je weet dat wij elke dag al heel erg flexibel moeten zijn, waren we nu flexibel met vetgedrukte letters. Elke dag werden de uren en de beschikbaarheden aangepast. Je werd door de media geïndoctrineerd in wat er zou kunnen komen: “Laten we de Italiaanse toestanden niet vergeten!” Met dat in het achterhoofd, en de onwetendheid… We werden constant achtervolgd door het idee dat er ooit geen bedden meer zouden kunnen zijn voor die mensen die het nodig hebben. Het feit dat ze in Italië zelfs in gangen werden geplaatst? Die angst heeft voor mij heel erg meegespeeld …”

Coronamoe

Vorig jaar hingen er witte lakens aan de ruiten en klapten we elke avond om 20u00 voor onze zorgverleners: “Het respect voor de zorg is weggeëbd laten we zeggen, maar ik begrijp het volkomen. Toen deed het enorm veel deugd om het begrip van mensen te voelen als ik ging werken. Maar op dit moment is iedereen coronamoe. Dat begrijp ik ook."

"Ik volg de regels nog, omdat het voor mij belangrijk is. Als de ziekenhuisopnames stijgen, houden wij ons hart alweer vast: “Moeten we voor een derde keer alles opnieuw ombouwen?” Want het is er eventjes weer heel dichtbij geweest. Maar het leeft echt niet meer bij de mensen. Mensen zijn het beu en willen versoepelingen. Als je het niet van dichtbij in het ziekenhuis meemaakt of je hebt geen familieleden die er zwaar aan toe zijn geweest, dan wordt die strijd elders gevoerd.”

"Ik zag patiënten overlijden, maar zie er nu ook vertrekken naar huis"

“Ik heb zo veel mooie moment beleefd, maar uiteraard ook heel veel trieste momenten. Tijdens een late dienst moest ik in de drukte regelmating patiënten op spoed ophalen en ze opnemen op onze afdeling. Dat ging allemaal heel hectisch. De volgende dag kwam je dan terug en zag je dat er van die patiënten al heel wat waren overleden. Dat is zo … enorm pijnlijk. Mensen waar ik de vorige avond nog mee gepraat had, mensen die ik nog heb helpen bellen naar het thuisfront en de volgende dag waren ze er gewoon niet meer… Helaas! Bij de overlijdensberichten in de krant zag ik hen dan ook staan. Dat was verschrikkelijk. Zo iets went nooit. Die beelden gaan ook niet weg. Gelukkig hebben wij heel veel opvang gehad van psychologen. We konden er dus wel over praten.”

“Op dit moment werk ik niet meer op een covid-afdeling, want bij de stijging van de cijfers zijn we deze keer niet alles moeten beginnen heropbouwen. Ik werk nu weer op de dienst revalidatie en het leuke is dat we heel veel post covid-patiënten helpen revalideren. We komen oude bekenden tegen. Ik zie mensen die 50 tot 60 dagen beademd zijn geweest en weer helemaal van nul moeten starten. Nu zie ik hen ook naar huis gaan. Ik zie dus het vervolg. Dat is enorm goed! De allereerste post covid-patiënt die bij ons het ziekenhuis heeft verlaten, was zo’n opluchting: “Oké, ze worden weer beter. Ze kunnen weer naar huis!”