Volg Sabine Hagedoren op Sporza-fietsvakantie | Rit 3: De hel van Carboneras
radio 2 stelt voor
wo 4 okt. - 7:46
“Gij kunt da!”, zegt Ludwig De Mecanicien tegen mij. “Niet twijfelen. Ga je nog 5 jaar wachten om er mee te beginnen?” Mmm, daar heeft hij een punt natuurlijk. De twijfel zit hem in het feit dat we vandaag de zwaarste rit van de week hebben en misschien ga ik maar beter terug naar groep D, ook wel een gezellige bende. Gisteren kon ik volgen in groep C, maar veel overschot was er nu ook weer niet. Bon, af en toe eens luisteren naar iemand met ervaring kan geen kwaad, dus ik blijf bij C en smeer mijn beentjes in, met zonnecrème. Voor de zekerheid neem ik wat extra powerfood mee.
We rijden de kustlijn af naar het zuiden. Echt prachtig. Witte huisjes, palmboomstranden en een stralende zon boven ons hoofd. Voorlopig bollen we prima en wordt er gezellig gekletst. Af en toe een klein tandje bijsteken, eens drinken en bidon-in-houder-mikken oefenen. Dan wordt het met momenten steiler en moet ik trappen op het kleinste verzet, maar in de afdaling heb ik tijd genoeg om te recupereren en probeer ik zo veel mogelijk snelheid te halen om mij te lanceren voor de volgende klim. En wat voor een klim. Veel lanceren is er niet aan, want al gauw is het klein trappen, en trappen, en trappen, ademhaling regelen en niet te veel vooruit kijken.
Toch eens spieken. Pfft, nog een heel eind te gaan. Niks aan te doen, blijven trappen en verstand op nul. Eventjes niet genieten van het mooie landschap, geen tijd, wel zwoegen op mijn stalen ros.
Na het afzien is er de beloning. Altijd. En wat voor een.
De prachtige “Mirador de la Granatilla“ doet al dat puffen en zweten vergeten. We krijgen daar een beeldschoon vergezicht. Aan onze voeten ligt Playa de Algarrobico, ruige kliffen en voor zo ver we kunnen zien glooiende hellingen met hier en daar een dorpje. Tegen de flank van de heuvels kronkelt een klein baantje richting Carboneras. Ik neem enkele foto’s, kom op adem en dan is het racen naar beneden. Een week geleden was 30 km per uur meer dan genoeg voor mij, ondertussen mag het sneller en op het moment dat ik een wit rond bordje zie met een rode rand en daarop het ronde cijfer 50, zie ik op mijn teller op 55,1 staan. Oeps.
In het centrum van Carboneras staan de lieve dames en heren van de bevoorrading ons op te wachten met drank en bananen. Ook plezant. Daarna is het een lus landinwaarts en het plan is om in peloton te rijden. Ondertussen is er een zeebries opgestoken en we krijgen de wind op kop.
“Als er veel tegenwind is, moet je in de buik van het peloton kruipen”, had Ludwig mij ingefluisterd. Goede raad mag je niet in de wind slaan, dus ik wring mij ergens in het midden. En inderdaad, de trappers moet ik natuurlijk wel zelf rond krijgen, maar uit de wind gaat dat net iets soepeler. Na ettelijke kilometers komen we terug in Carboneras en moeten we dezelfde weg terug nemen als we zijn gekomen.
Dus de racebaan van twee uur geleden, wordt een helse klim. Jongens toch, waar ben ik aan begonnen. Hoog dat die berg is en steil! Ik spiek even naar de top, dat haal ik nooit. Het peloton wordt een elastiek, die stevig wordt uitgerokken. Verschillende koerskompanen steken mij voorbij, maar deze slak trapt verder, meter voor meter. Het zweet gutst, de kadans wordt trager, hier en daar stapt er eentje van zijn fiets en toch blijf ik gaan.
Liever doodvallen dan opgeven. Ik moet en zal boven geraken, verdomme.
Nog even en ik ben er. Ik ben er! Met de tong op mijn tenen, maar ik heb het gehaald! Dit was ongetwijfeld de steilste en zwaarste klim tot hiertoe in mijn leven.
Maar we zijn nog niet thuis. In het laatste stukje heen zitten nog een paar kuitenbijtertjes. Mijn beentjes vragen of er nog een einde komt aan deze helletocht. Natuurlijk komt er een einde, na 75 kilometer en bijna 4 uur koersen. Met een supertevreden gevoel planten we ons op een terras aan de kust. Missie geslaagd!
