Vrouwen zijn "bloedzusters" sinds aanslagen in Maalbeek

"Het doet deugd om te zien dat er zoveel mensen aanwezig zijn", vertelt Claire Gochet uit Oudergem. Ze is vandaag op de herdenking van de aanslagen in Maalbeek nu drie jaar geleden. "Dat betekent dat ze ons niet vergeten zijn." Op 22 maart 2016 zat Claire in de wagon vlak achter die waar een terrorist een bom liet ontploffen. Ze kreeg verschillende scherven van het metrostel in haar hoofd. “Ik ben een oor kwijt en een oog. Er zitten nog altijd stukjes ijzer in mijn lichaam. En ik heb nog steeds post-tramautische stress.” Haar vriendin zat niet op de metro, maar stond op het perron van metrostation Maalbeek toen de bom ontplofte. “Ik voelde een enorme luchtdruk langs alle kanten, maar besefte niet wat er gebeurde. Het was pas later dat ik zag dat mijn haren en jas verbrand waren en dat ik vol bloed hing. Het was gewoon niet te vatten.”

Bloedzusters

Carine Metz strompelde naar buiten waar ze Claire op een stoeprand zag zitten, hevig bloedend. “Het is daar dat we elkaar hebben ontmoet en nooit meer hebben losgelaten.” Claire: “Ze is meteen naast me neergeknield, ik stopte maar niet met bloeden. Maar godzijdank was ze daar om me te helpen.” De dames bleven samen tot de hulpdiensten kwamen. “We noemen elkaar bloedzusters. Niet alleen door de aanslagen, maar vooral door onze vriendschap. Die is onverwoestbaar, hoe moeilijk we het vaak ook hebben. Of net daarom.” De twee dames proberen hun leven weer op de rails te krijgen, maar dat is niet makkelijk. “Emotioneel is het nog steeds zwaar, maar ik heb geen haatgevoelens”, zegt Claire. “Wat er die dag is gebeurd, is niet het werk van een mens, maar van een robot. Dat is de enige uitleg die ik er aan kan geven.”

Gedenkplaat

Op de derde verjaardag van de aanslagen, is er een gedenkplaat onthuld in het station Maalbeek. Met daarop de 16 namen van de slachtoffers die het drama niet overleefden. Vroeger kon niet, omdat de nabestaanden er nog niet klaar voor waren. “De herdenking is dubbel. Het is fijn dat weer allemaal samen zijn", vindt Claire. "We praten met elkaar en luisteren. Dat is helaas niet meer het geval voor de rest van de wereld. Die wil zo snel mogelijk de bladzijde omslaan en verder gaan. Maar dat kan niet meer voor ons. De herinneringen blijven en zijn vandaag eens zo hard.”