Waarom zijn producten met stevia zo duur?

Je ziet stevia tegenwoordig overal: in klontjes, chocolade, confituur en in ijs. Stevia of honingkruid is een plant die uit Latijns-Amerika komt.

In het wild groeit hij nog in Brazilië en Paraguay. De Guarani indianen uit Paraguay kennen stevia al lang. Ze gebruiken de gedroogde bladeren al eeuwen voor thee en medicijnen.

Steviolglycosiden

In Europa zijn steviolglycosiden sinds 2011 toegelaten. Dat zijn de zoetstoffen uit stevia. Op een verpakking moet dus staan: ‘bevat steviolglycosiden’, in plaats van ‘bevat stevia’. Aan voedingsproducten worden geen steviablaadjes toegevoegd, enkel het extract van de blaadjes.

Duurder om te kweken

Net zoals suiker gewonnen wordt uit suikerbieten, worden steviolglycosiden gewonnen uit steviablaadjes. Alleen is dat niet zo simpel als bij suiker. Het kost veel meer moeite om steviolglycosiden uit steviablaadjes te winnen dan suiker uit suikerbieten. Bovendien is het moeilijker om steviaplanten te kweken dan suikerbieten.

Daarom zijn producten met steviolglycosiden veel duurder dan traditionele suikerproducten. Voor confituur of chocolade met de zoetstof betaal je gemakkelijk 2 tot 3 keer zoveel. En klontjes met de steviolglycosiden kosten zelfs 30 keer zo veel als gewone suikerklontjes.

De kwaliteit van de vulstof

Omdat steviolglycosiden 300 keer zoeter zijn dan suiker, moet een klontje opgevuld worden met een vulstof. Anders zou het een minuscuul klontje zijn. Voor die vulstof heeft een fabrikant de keuze uit verschillende stoffen, zoals maltodextrine en eritritol.

Maltodextrine is relatief goedkoop, maar daar mag je niet te veel eten, zeker niet als je diabetes hebt. Eritritol kennen we van de koudmakende chocolade en is vrij duur. Producten waar eritritol in zit zijn daarom ook duurder.

Zelf bakken met steviolglycosiden

Het is een goed idee om verschillende producten met stevia te proberen en dan zelf te beslissen wat jij het lekkerst vindt.

Of je kan natuurlijk zelf bakken met steviolglycosiden, maar dan mag je niet te veel van de zoetstof gebruikt. Je moet eigenlijk elk recept opnieuw uitvinden. Want als je bijvoorbeeld 5 keer meer steviolglycosiden gebruikt dan nodig is, neemt de zoete smaak niet met 5 keer toe maar met slechts 40 procent.

De bittere nasmaak – die in het geval van stevioglycosiden naar zoethout smaakt - verdubbelt wel.

Er zijn kookboeken voor gerechten met steviolglycosiden en op het internet vind je ook heel wat recepten. Zo kan je eens afwisselen met ‘gewone’ suiker. Da’s volgens de Wereldgezondheidsorganisatie in elk geval een goed idee, want die raadt aan maximaal 35 mg suiker per dag te eten.