de madammen
Wat als je uit elkaar groeit als vrienden?
wo 6 feb. - 9:20
Diane is 39 en er zit haar al een tijdje iets dwars. "Ik ben nog steeds bevriend met meisjes die ik leerde kennen toen ik 17 jaar was. Maar bij 1 vriendin heb ik het gevoel dat we uit elkaar zijn gegroeid...
Meer nog: ik voel dat de vriendschap voor mij voorbij is, we hebben niets meer gemeen en ik voel dat zij meer verwacht van onze relatie terwijl ik het als een verplichting aanvoel. Ik voel me ergens schuldig hierover, maar langs de andere kant denk ik dat het toch normaal is dat je na meer dan 22 jaar uit elkaar groeit.
Hoe pak ik dit het beste aan? Het laatste dat ik wil, is ruzie maken. Maar is het erg, gewoon stilletjes uit elkaar groeien?"
Om hierover te praten nodigden De Madammen psychologe Danny Verstraeten uit.
Gebeurt dat wel vaker dat vrienden na 20 jaar uit elkaar groeien? We zijn niet meer het meisje van 17 jaar. Veranderen we zo hard van karakter tussen pakweg 20 en 40 jaar?
Mensen kunnen enorm evolueren en dan is het normaal dat persoonlijkheden uit elkaar groeien. De voornaamste reden: onze levens zelf groeien uit elkaar. Merkwaardig is dat de meest hechte vriendschappen altijd ontstaan zijn in de jeugd. Daarom dat je het gevoel hebt, als ze elkaar na jaren terug zien, het vaak echt als vanouds aanvoelt. Het is helemaal geen gevoel van vervreemding.
Het vervelende aan de situatie van Diane is die ‘onevenwicht’: als 1 van de 2 aanhankelijk is, afhankelijk van de andere, dan geeft dat wrevel. Het is te eenzijdig en dat kan niet in vriendschap.
Vriendschap moet gelijkwaardig blijven, anders blijft het inderdaad niet duren.
Maar wat moet Diane dan zeggen, als je wat wil afbouwen? Want zoals Diane zegt: ze wil echt geen ruzie of ze wil er geen vervelend gevoel aan overhouden.
Als, in het geval van Diane, er niet echt het verlangen is om helemaal af te haken, dan is het eenvoudiger. Je kan hartelijk blijven, zeg beleefd dat je echt geen tijd hebt.
Dit is niet leuk, maar wel verteerbaar. En vooral: op die manier kan Diane er geen vervelend gevoel aan overhouden. Bijvoorbeeld, mocht ze haar vriendin toevallig tegenkomen, dan is het nog fijn om elkaar eens toevallig te zien. Op die manier blijft het aangenaam en respectvol.
Maar: er bestaat niet echt een methode met gegarandeerd succes en garantie dat de andere niet boos wordt. Als die toch boos wordt, dan is de gouden regel: ook niet boos worden! Blijf zeggen: "Sorry, ik versta dat het moeilijk overkomt."
Maar kan je niet beter eerlijk zijn?
Eerlijk zijn kan bevrijdend zijn maar zeggen ‘dat je minder tijd heb’ t is sowieso al pijnlijk, maar als je echt eerlijk bent, dan moet je beseffen dat je alles verbreekt. In het geval van Diane: dan is het veel vervelender mocht je die vriendin tegenkomen.
Het is niet fijn om zo hard te horen dat iemand geen contact meer met je wil. Dat gaat altijd kwetsen. Je kan voor de eerlijkheid en confrontatie gaan, maar waarom moet het pijnlijk zijn? De harde waarheid zeggen is niet nodig. Je kan ook gewoon stilletjes afstand nemen.
Is er een verschil tussen vriendschappen die we als jong meisje smeden en nieuwe vriendschappen nu?
De jeugdperiode is dé voedingsbodem voor levenslange vriendschappen. Kijk maar eens rond, veel vrienden van nu zijn ontstaan als tiener. Hoe dat komt, dat we nog heel erg bevriend zijn met onze vriendschappen uit onze jeugd?
Tijdens onze tienerperiode gebeuren er enorm veel veranderingen. Zo is dat het begin van de rijping van het lichaam: er gaat een verlangenswereld open en ook een periode van veel onbegrip: ouders, leerkrachten: ze verstonden ons toen toch allemaal niet.
Die eenzaamheid en die wereld vol intense emoties van ‘niemand verstaat mij ‘ zijn de voedingsbodem om diep om te gaan met lotgenoten. Zo vind je verwanten, je maakt samen veel mee tijdens een heel intense periode van je leven.
Je mag niet onderschatten wat het effect is van ‘samen de wereld ontdekken’. Dat schept een band omdat het in een intense periode gebeurde. Dat schept een band voor het leven .
Volgt daarna een andere periode, een andere manier van ‘vrienden maken’?
Er zijn wel periodes dat ‘nieuwe vriendschappen maken’ op een lager pitje zitten. Dat is de periode dat je zelf een gezin vormt en uitbouwt. Al je emoties van dat moment gaan voornamelijk naar je partner en je kinderen.
Die emoties zijn zo overweldigend en komen op de 1e plaats en daarom komen de vriendschappen soms op een lagere plaats. De vriendschappen blijven uiteraard maar daar gaat even niet meer zoveel tijd en energie naar, het staat even niet op de voorgrond.
En later, als je kinderen ouder zijn? Hebben we dan nood aan nieuwe vrienden?
Ja, inderdaad. We merken een 3e periode. Als de kinderen groter zijn, al tiener worden, dan zie je dat er een grotere nood aan vrienden komt. Je neemt weer meer contact op met je vroegere vrienden maar er is ook weer een nood aan het maken van nieuwe vrienden.
Je ziet ook dat je daar vriendschappen hebt van een andere aard. Die zijn heel erg gericht op ‘samen dingen doen’, samen op vakantie gaan, met verschillende gezinnen samen gaan skiën. Ouders en kinderen kunnen dan samen plezier maken. Dit zijn ongelooflijk waardevolle vriendschappen.
Is er nog zo’n belangrijke vriendschapsperiode in ons leven?
Ja inderdaad: de gepensioneerden. Ook dat is weer een heel belangrijke periode voor het maken van vriendschapsbanden. En hopen dat die dan nog lang mogen duren...
