West-Vlaams met Chris Dusauchoit: "kallefong"

Kallefong is een heel mooi woord waar ik nog nooit van gehoord had. En het is ook best speciaal, als je het gaat opzoeken via Google vind je geen antwoorden, je moet ervoor in de speciale woordenboeken duiken. We kennen natuurlijk het West-Vlaamse woord "kalle", wat niet zo’n fraai woord is voor een dwaze dame, waarschijnlijke een praatzieke dame, want "kallen" is praten, babbelen, er zijn ook West-Vlamingen die daar het werkwoord "kallegoaien" voor gebruiken. Maar kalle heeft niets met kallefong te maken.

Sterk goedje

"Kallefong" is wat we in het Nederlands taan noemen, dat is eikenhars dat werd gebruikt om netten en zeilen van vissers te verstevigen. Een dikke bruinachtige of gele, kleverige stof en blijkbaar gebruiken ze "kallefong" ook om bruine suiker aan te duiden. Het komt uit het Frans, "colophane" is Frans voor hars en dat komt dan weer op zijn beurt van de naam van een intussen verdwenen stad in Klein-Azië, het huidige Turkije, namelijk "Colophon". Een Frans woord dat eindigt op "on", daar maken we in West-Vlaanderen graag "ong" van, een das is een "plastrong", een fietsstuur is een "giedong" en de man van tante Zulma is noenkel "Gastong", als die belt hangt hij aan de "tellefong".