West-Vlaams met Chris Dusauchoit: "ossan" en "oltemets"

Een hond is voor het leven en niet voor even. Omdat op zijn West-Vlaams te zeggen: "een oend is voer ossan". Je kan ook zeggen "alsan", "olsan", "assan", "ossan" en zelfs "oossan". ’t Is een beetje een raar woord want het is gewoon een samenstelling van de woorden "als" en "aan", en het betekent dus voortdurend of altijd. Maar soms betekent het ook de jongste tijd: "m’ èn ossan nie me te veel volk gezien ip stroate".

 Het tegenovergestelde van altijd is natuurlijk nooit of "noois" maar daartussenin – en sommige mensen denken dat een hond niet voor altijd, niet voor nooit maar voor iets daar tussenin is – heb je soms of af en toe en daar bestaat ook een heel mooi West-Vlaams woord voor en dat is "oltemets", "altemets", "altemetsten" of "oltemeej". Dat is dan weer een samenstelling van twee woorden: "al" en "temet" en dat laatste betekent vreemd genoeg: telkens. "Al telkens" betekent in het West-Vlaams dus niet "altijd", zoals je zou kunnen verwachten, maar "soms". En "altemets" betekent trouwens ook "toevallig": "è je oltemets gin moendmasker te vele, want ‘k zoen willen den treing pakken".