Wims dochter was orgaandonor: “Tijd tussen vraag en beslissing was 1 minuut”
do 6 apr. - 3:00
Op 14 mei 2010 werd de zeventienjarige Hanne plots ernstig ziek. Ze kreeg epileptische aanvallen, wat ze normaal nooit had. Haar ouders brachten haar onmiddellijk naar het AZ Sint-Lucas Gent en even later werd ze overgebracht naar het UZ Gent en in een coma gebracht. Drie weken lang heeft ze gevochten, maar na enkele testen werd ze hersendood verklaard. De vraag of ze orgaandonor mocht zijn, werd onmiddellijk gesteld.
"Het was 15 seconden stil"
Papa Wim De Smet vertelt dat het niet lang duurde eer de beslissing genomen werd. “De vraag kwam totaal onverwacht. Je weet ergens wel dat mensen orgaandonor kunnen zijn, maar op dat moment denk je er nog niet aan. We snappen het wel, want Hanne kon andere mensen redden."
"Nadat ze ons de vraag stelden, keken we elkaar aan en was het voor vijftien seconden stil. Wouter, onze zoon die toen vijftien was, heeft toen geantwoord dat Hanne het zou willen. Een minuut later hadden we beslist. Hanne werd orgaandonor.”
Niet veel later kwam de familie in contact met de organisatie van Orgaandonatie van het UZ Gent. “We hebben telefonisch contact gehad en later ook fysiek. Ze stelden ons voor om een moment te organiseren waarop iedereen afscheid kon nemen van Hanne."
“Haar vrienden zeggen altijd hoe belangrijk die dag vóór de donatie was. De dag dat iedereen afscheid kon komen nemen. Het is fijn dat jongeren, van toen zeventien jaar, dat hebben kunnen beseffen.”
Hanne had veel vrienden, iedereen kwam afscheid nemen: chiro-leden, klasgenoten, leerkrachten, haar volleybalteam…
"5 mensen geholpen"
Waarom Hanne zo ziek is geworden, is nooit vastgesteld. “Alle organen die konden gebruikt worden, werden gedoneerd. Ze heeft zo vijf mensen kunnen helpen.”
De familie mocht niet weten wie Hanne haar organen gedoneerd kreeg. “Dat is niet zo erg. We konden het nog eens navragen, maar ook dat hebben we niet gedaan. Het zou ons geen deugd doen. Zij kregen wel ons adres om eventueel een bedankbriefje te sturen, maar ook dat hebben we nooit gekregen. Maar dat is oké, het is beter zo. We kunnen enkel hopen dat die mensen gezond en wel zijn.”
Wie Hanne haar organen gekregen heeft, weten we niet. Daar hebben we ook geen behoefte aan.
Het is al even geleden dat Hanne overleed, maar er wordt nog jaarlijks een tuinfeest georganiseerd ter ere van haar. “Rond mei en juni organiseren we jaarlijks een bijeenkomst met Hanne haar vrienden en familie. Daar komen altijd zo’n tachtigtal mensen op af. Die mensen zijn nu ook rond de 30. Het is mooi om te zien dat ze blijven komen. Zolang zij er zin in hebben, blijven we dat doen.”
Het is altijd een schitterende dag. We doen het wanneer de zon schijnt en de zonnebloemen uitkomen. Hanne was zoals de zonnebloemen, altijd levendig en stralend.
