Wivina Demeester in De Rotonde: "Het is nooit goed om in verdriet te blijven steken. Verdriet kan ook rijkdom in zich hebben"

Temperamentvol én geëngageerd, dat zijn misschien de twee woorden die Wivina Demeester het best typeren. Haar engagement dateert al van haar 15de.  "Op mijn 14de ben ik lid geworden van de scouts en meteen gestart met vrijwilligerswerk. Ik ging toen families bezoeken met kinderen met een beperking, al besefte ik toen nog niet goed wat dit betekende of voor mij zou betekenen."

"Ik zag in de blik van de arts dat er iets niet klopte"

Als haar eerste zoon Steven geboren wordt, blijkt dat hij het syndroom van Down heeft. "Dat was een enorme klap voor mij. Je verwacht dat niet. Als een kind geboren wordt, denk je: 'Het heeft al zijn vingertjes, al zijn teentjes. Alles is dus ok. ' Maar toch zag ik in de blik van de arts iets wat niet klopte. Omdat alle kamers volzet waren, lag ik niet op een kamer alleen, maar toen hoorde ik tegen de verpleegster zeggen, zorg dat mevrouw een kamer alleen heeft. Toen kwam de kinderarts. Na een paar proeven kwam die met boodschap: 'Ge zult uw zoontje waarschijnlijk niet thuis kunnen houden want het heeft een zware beperking."

"Het eerste wat ik toen bij mijzelf heb gedacht is: een instelling nooit. We gaan die zeker en vast zelf kunnen opvangen. Ik ben beginnen te lezen, maar er was nog niet zoveel lectuur beschikbaar over dat onderwerp. En trouwens, wij wisten zelf niet wat het syndroom van Down inhield. We zijn encyclopedieën gaan uitpluizen, de kinderarts gaan uithoren. Toen wist ik het al: zo kan het niet zijn. Als je in zo'n situatie terecht komt, moet je direct kunnen en mogen weten wat de mogelijkheden en de beperkingen zijn."

Crisis = kans

"Ik heb 6 maanden getreurd. Mij de vraag gesteld, kan ik dat gevecht leveren, moet ik dat leveren? Tot mijn man op een bepaald moment gezegd heeft, we gaan niet meer treuren, we gaan de situatie omkeren. 'A crisis is an opportunity'. Beschouw de crisis als een kans. Toen zijn we gaan nadenken, wat kunnen we doen. We hebben lotgenoten aangesproken, mensen in dezelfde situatie, mensen die niet eens zo ver van je afstaan. Als je het niet hebt meegemaakt, besef je niet hoeveel mensen in hetzelfde schuitje zitten."

"En zo is het idee van Monnikenheide ontstaan, een centrum voor mensen met een beperking. Nu biedt het centrum ook permanent verblijf aan, maar in het begin was het bedoeld voor kortverblijf. Het idee: je moet je kind thuis blijven opvoeden, maar het moet mogelijk  zijn om het voor een periode van 2, 3 of 4 weken naar een kortverblijf te gaan zodanig dat de ouders even tot rust kunnen komen."

"Ooit zal je blij zijn om de geboorte van Steven"

"De eerste jaren na de geboorte van Steven waren heel moeilijk. Gelukkig was er mijn man, en onze vrienden waarmee we konden praten. Er was één bepaalde vriend, een pater dominicaan. Hij schoof 's avonds regelmatig bij ons aan tafel aan. Bij hem konden we altijd terecht. Op een bepaald moment, kort na de geboorte van Steven, heeft hij zelfs gezegd: 'Je zal ooit nog blij zijn met de geboorte van Steven.' Op dat ogenblijk begreep ik dat niet. Later heb ik dat begrepen."

"Dankzij Steven en de oprichting van Monnikenheide hebben we heel veel mensen kunnen helpen. De oprichting van Monnikenheide ligt ook aan de basis van mijn politiek mandaat. Ik ging in die tijd heel veel voordrachten geven, bij de voormalige Boerinnenbond, bij landbouwers. Iemand heeft mij toen gevraagd of ik op de lijst van de - toen nog - CVP wou staan. Ik heb getwijfeld, want ik was toen al directrice van Monnikenheide. De voorzitter van de raad van bestuur heeft mij toen over de streep getrokken met de redenering: wat je nu doet op kleine schaal, kan je dan op grote schaal doen."

Ik weet intussen heel goed: "Het is nooit goed om in verdriet te blijven steken. Zoek mensen die je eruit kunnen helpen. Verdriet kan ook rijkdom in zich hebben."