Hanne Decoutere: "We hebben als gezin onze weg weer moeten zoeken na mijn dansprogramma"

"Het was heel vreemd, maar met dat hele dansproject kwamen er kleine dingen van vroeger terug naar boven. Mijn hobby's als kind - piano, ballet - waren ook altijd op prestaties gericht. Met het ouder worden, besef je dat het ook wel wat minder mag. Ik moest niet zo nodig de beste meer zijn. Maar met dat dansprogramma, omdat dat weer zo op prestaties gericht was, kwam mijn perfectionisme terug naar boven. Dat was nodig, maar ik voelde dat het ook weer doorgetrokken werd in mijn dagelijkse leven. Ik voelde op een bepaald ogenblik dat ik op gevaarlijk terrein kwam. Het kwam heel dicht bij wie ik ben, bij mijn diepste ik... Ik had die gevoelens, 'jammer dat het nooit zo ver is gekomen', opgeborgen in een kastje. Maar in het programma werd dat kastje opengedaan en begonnen ze er eens lekker in te peuteren. Daarom heb ik even gedacht 'moet ik dit wel doen? Wil ik deze herinneringen wel?' Maar het waren een soort demonen uit mijn verleden, waar ik nog niet helemaal mee in het reine was. Dus heb ik besloten ze aan te gaan."

"Ik heb de erkenning gekregen van enkele belangrijke mensen. Van mijn coach Geneviève, van enkele belangrijke mensen in Monaco. Ik heb gehoord dat het er had ingezeten. Dat, als ik het normale traject had gevolgd, ik een goede ballerina was geworden. En voor mij is dat genoeg. Om te weten dat het had gekund. Ik ben heel blij met het televisieprogramma, het was een ongelooflijke verrijking voor mij. En ik neem mijn ouders niets meer kwalijk. Ik heb het ze lang kwalijk genomen, dat ze niet wilden dat ik voor die danscarrière ging. Maar nu ik zelf mama ben, begrijp ik het. Een moeder en een vader willen het beste voor hun kind, en in hun ogen was dat ook echt het beste. En ze zullen nu ook wel zeggen dat ze het goed hebben gedaan."

Wroeging

"Een heel bijzonder moment was met mijn papa. Hij heeft de camera's gemeden, hij is een echte gevoelsmens. Maar voor de echte voorstelling, was er een tussentijdse voorstelling voor vrienden en familie. Hij had toen tranen in zijn ogen en zei 'Meisje, ik heb wroeging.' Ja, daar zijn wel traantjes gevloeid. Maar ik heb nu de erkenning gehad en dat is voldoende voor mij."

Afscheid nemen

"Het hele jaar heb ik tegen mezelf gezegd: 'geniet ervan, dit gaat de laatste keer zijn.' En daardoor had ik er mentaal geen problemen mee om afscheid te nemen. Fysiek wel. Ik was verslaafd aan de endorfines, je lichaam raakt gewoon aan die topsport. Het is moeilijk om van 40 uur dansen per week af te bouwen naar 3 à 4 uur. Dat vond ik het moeilijkste. Maar ik was ook heel blij. Ik kon mijn gezin terugzien, er was weer tijd voor nieuwe dingen. Al hebben we allemaal onze weg weer moeten zoeken, hoor. (lacht) 'Oei, nu is die mama hier weer?' Het hele jaar moest ik 's avonds nog naar het ballet en vroegen ze of ik naar het ballet moest. Dat is nu voorbij. Eén keer heb ik, als ze stout waren, gedreigd met de woorden 'pas op, of mama gaat naar het ballet!' (lacht) Nee, nee. Dat is voorbij, het is eindelijk uit hun systeem."