Michel Wuyts miste bijna de Tour door klierkoorts: "Ik kreeg een soort ineenstorting"

“Ik heb de voorbije twee maanden gedacht dat ik er alles aan moest doen om de Tour te halen. En dat wil zeggen: niks doen. Ik ben weer overvallen door klierkoorts, zoals 25 jaar geleden, en ik kreeg een soort ineenstorting. Mijn stem ging weg, ik kreeg herpes en ik werd vooral futloos. Mijn vrouw zei: ‘je hebt dezelfde symptomen als toen, je moet bloed laten trekken.’ De test wees uit dat de antistoffen tegen klierkoorts fel aan het werken waren. Ik had wéér prijs.” 

Midden in de Tour naar huis

Toch was de ziekte geen reden tot paniek. “Ik heb de reflex om me erbij neer te leggen. Er bestaat geen medicatie voor, dus je moet zorgen dat je rust. Mocht ik nu 15 jaar jonger geweest zijn, zou ik denken ‘ai, dit komt heel ongepast’. Maar op je 62 jaar ga je niet panikeren. Ik heb nog stukken van een Tour gemist en ik weet zoveel jaren later dat je dat overleeft. Dat blijft niet als een trauma hangen. Toen mijn vrouw in 2010 een zware val maakte, ben ik in het midden van de Tour naar huis gevlogen, omdat mijn dochter zei dat het ernstiger was dan ik dacht. 'Je kunt maar beter bij mama komen, nu', zei ze. Ik heb toen niet lang nagedacht. Als mijn dochter me belt, zal het wel hoogdringend zijn. En ik ben echt blij dat ik dat gedaan heb.” 

Met de nodige waakzaamheid is hij aan een nieuwe Tour gestart. “Ik ben er vrij gerust in. Ik denk niet dat je bij klierkoorts kan putten uit een ongeremd fysiek arsenaal. Ik moet er rekening mee houden. Ik moet niet blijven plakken tot 01.00 uur, ondanks de grote verleiding."

“Ik stel vast dat eens de fase van de ziekte achter de rug is, ik er niet meer bij stilsta. Dat ik dan mijn veeleisende leventje gewoon weer opneem. Mijn kinderen zijn wel signaalgevers. Zij zeggen dan: ‘Zou je het niet wat minder doen?’ Dan sta ik erbij stil, maar niet lang genoeg dat ik me er letterlijk bij neerleg. Mijn kleinkinderen hebben wel wat extra impact. Want dan denk ik wel dat ik voor hén ook nog wel iets wil betekenen."

“Als die rotte aanvallen van klierkoorts achterwege blijven, denk ik dat ik een van de gelukkigste mensen van groot Scherpenheuvel ben. Het evenwicht is nabij. Ik denk dat zolang je werkt, of actief bent, je nooit een perfect evenwicht kan vinden. Maar eens je voldaan bent, en je tevreden achterom kan kijken: dan gaat dat evenwicht er zijn. En ik voel dat ik er meer ontvankelijk voor word. De rest hangt alleen af van gezondheid.”