Tracktocht
Rani De Coninck over de dood van haar zus: "Ik vond het onrechtvaardig. Ik was heel boos. En ontroostbaar"
za 10 aug. - 8:00
Bij Britt Van Marsenille kwam ze vertellen over de platen van haar leven. Twee daarvan zijn onlosmakelijk verbonden met een gebeurtenis die een keerpunt werd in haar nog jonge leven: 'Dont' Leave Me This Way' van The Communards en 'Viva La Vida' van Coldplay.
16 jaar was Rani toen haar jongste zus Debbie plots overleed. "Wij waren twee handen op één buik. We sliepen op één kamer, waren heel erg 'close', heel dikke maatjes."
De hemel komt naar beneden. Dat was mijn gevoel. Je kan dat niet vatten dat dit gebeurt met iemand uit je omgeving.
"Ik herinner mijn nog gesprekken met mijn zussen en mijn broer over 16 zijn. Zij keken daar altijd heel erg naar uit want dat was het moment dat het eindelijk toegelaten zou zijn om naar een fuifje te gaan, om de wereld in te stappen. We zijn heel streng opgevoed en voor je 16de was daar geen sprake van. En ik, die bijna 16 was, ik had dat totaal niet. Ik had eigenlijk helemaal niet de behoefte om uit te gaan. Ik was gewoon graag thuis. Mijn broer en zussen begrepen dat totaal niet. 'Komaan je bent bijna 16, het leven gaat beginnen'."
"Ik heb die zomer van Debbie nog een kaartje gekregen waarop een hele tekst staat over 16 als een magisch jaar, het jaar waarin de wereld gaat opengaan. Voor haar was dat zo geweest. Ze had haar man leren kennen. Hij was de liefde van haar leven en zij was de liefde van zijn leven. Ze zijn snel getrouwd, waren snel zwanger. Gelukkig, achteraf gezien."
Symbool voor geluk
"Als je hoort dat je zus dood is, dan komt de hemel naar beneden. Dat was mijn gevoel. Je kan dat niet vatten dat dit gebeurt met iemand uit je omgeving. Voor mij stond mijn zus op dat ogenblik symbool voor geluk. Zij straalde gewoon van geluk. Ze was hyper gelukkig. Met haar man, haar kindje, nog eentje op komst. Ik vond het verschrikkelijk dat op zo'n moment iemand uit het leven kon gerukt worden. Ik vond het onrechtvaardig. Ik was heel boos in het begin. En ontroostbaar."
Ik heb jaren nodig gehad om te rouwen en dan op een bepaald moment heb ik de knop omgedraaid.
"Ik had de neiging om mij op te sluiten. Ik ben een week mogen thuisblijven van school, maar na die week moest ik terug. En dan zit je daar en is het alsof je daar niet meer thuishoort. Je kijkt naar je klasgenoten en je vraagt je af, 'waar zijn jullie mee bezig?' Hoe banaal is het leven toch voor jullie. Wat goed is, versta mij niet verkeerd, maar ik was mijn zus kwijt en dat ging nooit meer anders zijn. Ik was in één klap 10 jaar ouder geworden. Mijn leerkrachten hebben mij achteraf nog gezegd, 'Ja, je zat wel in de klas, je was lijfelijk aanwezig, maar het licht was gedoofd in je ogen'."
"Ik heb jaren nodig gehad om te rouwen en dan op een bepaald moment heb ik de knop omgedraaid. Ik dacht, 'nu is het gedaan, ze zou zo boos zijn'. Ik moet gewoon voor twee leven, voor mezelf én voor haar, haar overal meenemen. En dan ben ik helemaal veranderd."
"Ik ben het haar verschuldigd"
"Ik moet er gewoon iets van maken. Ik ben het haar verschuldigd. Viva la vida, leve het leven. Je kan elke dag kijken naar een glas dat half leeg of half vol is. Dat is echt een keuze. Je kan ook in je verdriet blijven hangen en je kan ervoor zorgen dat telkens als je het lied 'Dont Leave Me This Way' van The Communards (dat stond op nummer 1 toen ze stierf) hoort, je een hele dag onder de voet bent. En je mag je daar wel eens in laten gaan, maar je moet je daar ook weer uitschudden, en zeggen 'hé, maar het leven is mooi. Er zijn zoveel dingen die het leven waard maken. We moeten gewoon blij en dankbaar zijn dat we mekaar hebben."
