Paula woonde in het station van Zichem: "Onze bedden trilden"

Als we Paula meenemen naar het oude stationsgebouw van Zichem waar ze is opgegroeid, komen de herinneringen naar boven. "De wachtzaal waar de mensen moesten wachten op de trein is nog altijd hetzelfde. Maar er was vroeger wel nog een stationsbuffet met een toog waar de mensen iets konden drinken. Er stonden ook tafeltjes en stoelen. Achter het buffet was het woongedeelte, en daar woonden wij. Wij woonden in het station omdat mijn vader taxichauffeur was en mijn moeder baatte het stationsbuffet uit. Mijn zus en ik hielpen altijd in het stationsbuffet." 

Trillende bedden

"De treinen stopten aan onze deur," vertelt Paula. "Mijn slaapkamer was aan de voorkant. Vanuit mijn raam keek ik uit op de treinen. Als er een trein voorbij kwam, trilden onze bedden, zeker in de tijd van de stoomtreinen. Maar je wordt dat gewoon. In het begin was het niet makkelijk om naast het spoor te wonen, ook niet voor het lawaai. Als er mensen op bezoek kwamen met kleine kindjes, zagen we dat het moeilijk was omdat ze dat niet gewoon waren."

Deugniet 

Paula is blij dat ze haar oude huis nog eens kan bezoeken. "Ik heb hier een mooie kindertijd gehad. Ik was wel een deugniet. Ze bonden mij soms vast aan de boom voor het station zodat ik niet op de sporen kon lopen."