Leen verloor haar 17-jarige dochter: “Bijna al haar organen zijn gedoneerd, zo zou Ona het gewild hebben”

“Ona is heel snel gestorven aan een hersenvliesontsteking. Heel snel hebben ze dan ook gevraagd of ze haar organen zouden mogen doneren”, vertelt Leen. Dat was niet makkelijk. Het nieuws van het overlijden is op dat moment nog maar net doorgedrongen. “De dokters hebben het heel goed aangepakt: 'Je moet hier nog niet direct op antwoorden', zeiden ze. 'Denk hier nog maar even over na.' Maar meteen wisten wij met het hele gezin dat Ona dit zelf gewild zou hebben. Ze zou zeggen: 'Als ik toch niet meer kan leven, geef dan maar alles aan iemand anders.' Wij hebben meteen beslist dat de dokters dit mochten doen. Want zo zou Ona het gewild hebben.”

“Het fijne hieraan is dat ze haar nog een beetje kunstmatig in leven hielden. Haar lichaam bleef dus nog even warm, waardoor we nog afscheid van haar konden nemen, net alsof ze sliep. Terwijl ze eigenlijk al dood was. De organen moesten nog een paar uur nagekeken worden. Maar doordat we de organen doneerden, konden we dat dus doen.”

Anoniem, maar zo dankbaar

Ona heeft zeven organen kunnen afstaan: “Dat is ongelofelijk. Het is ook heel fijn om dat te horen. Achteraf krijg je dan wat informatie. Ze geven wel niet mee wie het gekregen heeft en het is ook niet alleen in België.” De nood over heel Europa is dus duidelijk heel hoog.

Leen heeft een brief gekregen van de ouders van het kindje dat een stukje van de lever van Ona kreeg: “Ona haar lever is in twee stukken gegaan. Het grootste deel is naar een volwassen persoon gegaan, en een klein stukje is naar een kindje gegaan. Vorig jaar hebben we rond de periode van haar begrafenis een brief gekregen in het Duits van de ouders van dat kindje (uit Duitsland). Daarbij zat ook een foto van het kind, maar het centrum heeft die foto weggehaald. Het moet dus helemaal anoniem blijven. Maar inhoudelijk mochten we wel alles lezen: 'Bedankt, we zijn jullie zo dankbaar', 'Het gaat heel goed met de jongen', … Dat doet plezier.”

Het geeft Leen een goed gevoel dat Ona nog ergens verder leeft, of dat haar organen tenminste iemand geholpen hebben: “Als je ooit een orgaan hebt gekregen, geef dat ook aan. Schrijf een briefje naar de mensen die iemand verloren zijn en toon je dankbaarheid. Want zij krijgen en ontvangen ook echt wel dat briefje. Soms zeggen mensen: "Misschien opent dat de wonde weer? Of zorg je dan niet voor jaloezie bij die mensen? Dan moeten ze er weer aan denken?" Je moet dat gewoon doen, want jij mag niet beslissen in hun plaats of ze dat fijn of niet fijn vinden.”

"Het werkt helend"

Sommige familieleden zeggen soms wel eens ‘neen’ op een orgaandonatie, omdat ze nog zo in shock zijn. Leen haar familie heeft meteen ‘ja’ gezegd en dat werkt helend: “Het werkt zeker helend. Ik vraag me ook af waarom anderen dat niet willen. Ik hoorde al eens dat je die persoon daarna niet meer mag groeten, omdat hij of zij er niet meer goed uit zou zien. Maar ik heb het gezien. Het was heel mooi gedaan, met heel veel respect. Je kan ze evengoed nog groeten en erbij zijn als ze overleden zijn. Dat is zeker geen probleem. Soms hoor je ook dat in het hart alle liefde zit. Maar dan geef ik liever die liefde door aan iemand anders dan die te begraven of te cremeren.”

“Praat er op voorhand over, zodat de beslissing niet moet gemaakt worden op het moment zelf", geeft Leen tenslotte als advies mee.