Michaël Van Droogenbroeck in 'De Rotonde': "Zorg dat je als pluspapa of -mama ook een soort recht hebt om die kinderen te zien"

“Voor mij stond het niet vast dat ik kinderen wou. Maar ook niet omgekeerd. Ik denk dat ik daar nooit echt heb bij nagedacht. Met 27 jaar te worden en niemand vast te hebben, begin je op een bepaald moment wel te denken: “Dan zal het wel niet voor mij zijn.” Of dan zal het er gewoon niet zijn.”

Michaël Van Droogenbroeck als pluspapa

Door te kiezen voor Annelies Van Herck, zijn partner, kwam er ook meteen een zoon van één jaar in zijn leven: “Ik had nog geen ervaring met kinderen, maar het klikte wel meteen. Het heeft zeker geholpen dat dit zeer evident gegaan is. Als je me toen zou gezegd hebben dat ik moest zorgen voor iemand van een jaar, had ik niet zo enthousiast geweest. Maar dat ging en dat klikte. Dat is eigenlijk altijd perfect gegaan.”

Michaël Van Droogenbroeck heeft niet getwijfeld om voor de relatie te gaan: “Het heeft het misschien zelfs versterkt… In zo’n gevallen kan je niet half voor je relatie gaan. Je kan er niet half instappen. Het was meteen het hele pakket. Ik ben ook beginnen zorgen voor hem: ik ging hem van de crèche halen, bracht hem naar school, … Het maar half doen, gaat niet. Het was een groot engagement.”

Een wettelijk recht voor pluspapa's en -mama's

Als pluspapa ben je altijd een beetje een buitenstaander omdat de biologische vader er is: “Dat vind ik niet erg. Het is een evidentie. Maar wat als het verkeerd gaat? Of als Annelies er bijvoorbeeld niet meer zou zijn? Dan besta je niet. In de wet bestaan geen pluspapa. Je hebt geen recht om iemand waar je al jaren voor zorgt nog te zien. We hebben het er ooit wel over gehad. Annelies zei toen ook dat hij wel vanzelf naar mij zou komen zoeken, ook al is daar geen wettelijk afdwingbaar recht. Maar op dat vlak vind ik onze wetgeving echt niet meer aangepast aan de familiale situaties die er zijn. Ik ben uiteraard geen uitzondering. Er zijn zoveel samengestelde gezinnen. Ons gezin is nog relatief eenvoudig samengesteld. Je hebt nog veel complexere samengestelde gezinnen te bedenken.”

“Zorg op z’n minst dat je als pluspapa of -mama ook een soort recht hebt om die kinderen te zien. Of waar ik dan vanuit mijn achtergrond meer mee bezig ben: erven. Dat is allemaal niet voorzien. Heel de structuur is, een beetje gewijzigd, echt gebaseerd op het klassieke gezin. Er zijn nochtans een veelvoud aan variaties vandaag.”

Het (samengestelde) gezin

Een aantal jaren later wordt hun zoon Jakob geboren: “Ik wilde een kind. Van mezelf, maar vooral omdat we allebei heel graag nog een kind wouden. Ik wou graag een zoon en het is een zoon geworden. Waarom? Dat weet ik eigenlijk niet … Als het duidelijk was dat we nog voor een kindje gingen, wou ik opeens een zoon. Dus ik was blij.”

Michaël Van Droogenbroeck heeft nooit stilgestaan bij het feit dat de angst of de liefde voor zijn kind anders zou zijn dan voor zijn pluskind: “Dat is bij mij nooit een issue geweest. Het is ook geen issue. Het verschil is wel dat in ons huis aan de tafel een stoel leegt blijft één week op de twee weken. Dan zijn we maar met drie in plaats van met vier. Voor de rest zijn we een heel gewoon gezin. Dat wordt ook niet benoemd. Af en toe is hij er, en af en toe is hij er niet. Dat is anders. Dat merk je ook aan onze zoon. In het begin vindt Jakob het fijn. Hij krijgt alle aandacht, maar naarmate de week vordert, begint hij het minder fijn te vinden. En dan is het weer weekend, full house.”