Liliane Saint-Pierre mist haar grote liefde nog altijd: "Ook al ben ik niet gelovig, ik denk dat hij mij nu soms nog iets vanuit de hemel stuurt"

Lilianes jongere broer stierf eind jaren 70 aan de gevolgen van een tragisch werkongeval op een spoorweg. "Ik durf het nu bijna niet opnieuw te vertellen ondanks dat het al zo lang geleden is. Toen ik het nieuws kreeg, zakte ik bijna door mijn benen", vertelt Liliane aangedaan aan Anja Daems. "Ik dacht toen echt dat het niet meer goed ging komen met mijn ouders."

"Toen ik mijn broer in het ziekenhuis zag, leek het alsof hij mooi lag te slapen"

"Mijn broer is samen met zijn collega overreden door een trein. Ze waren aan het werk op de sporen, maar ze waren niet verwittigd dat er een trein ging aankomen. Of ze hebben het signaal alleszins niet gekregen of gehoord... Ze zijn allebei onder de trein terechtgekomen. Mijn broer hebben ze nog proberen te redden, maar hij had een afgerukte voet en een ingedrukte borst. Ik weet dat ik de nacht van het ongeval nog naar Ukkel ben gereden, waar het gebeurd was. Toen ik hem in het ziekenhuis zag, leek het alsof hij mooi te slapen lag. Zijn gezicht zag er nog heel mooi uit. Maar het was fataal... Hij was nog maar 28 toen hij stierf."

"Dat heeft heel lang geknaagd aan mezelf. Ik miste mijn broer ontzettend. Maar ook als ik met een klein of groot probleem zat, dan leek het niet meer van belang voor mijn ouders. Terwijl ik dacht: 'He, ik ben er wél nog'. Later heb ik wel ingezien dat dat het ergste is wat je kan overkomen als ouder, je kind verliezen."

"Ik ga 'm nog altijd bezoeken op het kerkhof. Maar het is meer dan dat hoor. Iedereen die ik graag zie en er niet meer is, staat op mijn nachtkastje. Mijn vader, mijn broer, en mijn man. Ze staan er alle drie."

"Als ik moet zeggen dat Marc al tien jaar geleden gestorven is... Het lijkt voor mij nog maar afgelopen jaar gebeurd te zijn"

Na een relatie van 25 jaar overleed in 2010 Marc, de man van Liliane. "Als ik moet zeggen dat Marc al tien jaar geleden gestorven is... Het lijkt voor mij nog maar afgelopen jaar gebeurd te zijn. Het blijft gewoon in mij hangen. Ik heb er wel leren mee leven, maar het gaat nooit uit je lijf. Nooit."

"Ik heb het toen echt willen opgeven. Ik was aan alles aan het denken, pillen, een cocktail,... Ik stond te roepen en te tieren in ons bureau, ik wou de computer aan diggelen gooien, omdat ik er niets van kende. Marc deed dat allemaal. Ik schaam me er achteraf wel wat voor, dat ik zo kon denken, ik die zoveel van het leven houd. Ik weet niet hoe ik eruit ben geraakt, het heeft zes maanden geduurd denk ik. Uiteindelijk heeft de muziek mij gered. Ik heb Bart Herman gebeld om voor mij een nummer te maken, een tweede 'Ik ga dood aan jou', vroeg ik hem. Die avond zelf heb ik nog 'Bang voor de zomer' gekregen', dat was het helemaal."

"Hij was de man van mijn leven. Hij paste volledig bij mij. Niet dat er nooit iets is geweest... Mensen die zeggen ‘bij ons is er nooit een vuiltje aan de lucht’, daar denk ik van; ‘oei, waar zit de passie?', dat moet er toch zijn? Onze relatie is spannend geweest, maar ik wou het ook niet anders. Hij was rustig en relativerend, terwijl ik meer temperament heb."

"Ik denk dat hij mij nu soms nog iets van uit de hemel stuurt ‘hallo daar beneden, stoppen!’, wanneer ik weer eens bezig ben van 'ik moet dit en dat doen, én het moet nu gebeuren'. Ik ben niet gelovig he, ik ben volledig mijn geloof verloren. Als er een god bestaat in de wereld waarin wij nu leven, dat kan gewoon niet. Dat ik mijn mijn man heb moeten afgeven, dat maakt deel uit van het leven. Maar de onrechtvaardigheid die er is, ik krijg daar kippenvel van. Wij zijn zelf God en de duivel."

"De liefde mag nog op mijn pad komen, maar of het echt moét? Mijn moeder heeft na de dood van mijn vader een nieuwe partner gevonden. Ik geloof dus dat liefde op elke leeftijd mogelijk is. Absoluut. Ik heb wel het gevoel dat als ik mensen van mijn eigen leeftijd tegenkom, ik vaak denk: 'oei nee, toch maar niet'. Ik kom beter overeen met mannen die mijn zoon zouden kunnen zijn. Geen twintigers of dertigers hé! Ik denk dat het is omdat ik nog jong van geest ben. Ik ben nog met zoveel dingen bezig, en ik denk niet 'het is goed geweest, we zullen dan maar gewoon genieten van het leven'."