Aagje Vanwalleghem in De Rotonde: "Ik wist gelukkig niet waar ik aan begon. Het was een lastig, pijnlijk en verdrietig traject"

Christel Van Dyck vraagt zich af of Aagje, ondanks haar jonge leeftijd, zelf gekozen had om de turnen. Of werd deze keuze gevoed door haar mama? “Ik was een actief kind en zoals elke ouder ga je dan op zoek naar een uitlaatklep. Bij mij was dat onder andere turnen, viool spelen en tekenschool volgen. In het eerste leerjaar kreeg ik te horen dat ik aanleg had voor turnen. Ten opzichte van mijn leeftijdsgenoten kon ik bepaalde oefeningen gemakkelijker aanleren.”

Topsport

"Ik wist gelukkig helemaal niet waar ik aan begon. Ik zeg 'gelukkig' omdat het een bewogen traject is geweest. Het was lastig, pijnlijk en ik had eigenlijk heel veel verdriet. Ik moet dat gewoon eerlijk toegeven.” Het leven van een topsporter klinkt namelijk niet altijd als een sprookje. “Ik had stress, héél véél stress. Maar dat heeft mij wel gevormd tot wie ik nu ben. Het heeft er voor gezorgd dat ik veel meer met mijn twee voeten in het leven sta. Ik kan daar nu nog altijd de vruchten van plukken in alledaagse situaties. In die periode heb ik een bepaalde mentale weerbaarheid opgebouwd.”

Toch heeft Aagje geen spijt van haar carrière. “Ik zou het niet anders gewild hebben. Maar als ik op voorhand had geweten waar ik mee geconfronteerd zou worden, dan zou ik heel hard getwijfeld hebben.” Die twijfel heeft voornamelijk te maken met de fysieke uitputtingsslag en haar ontelbare blessures. Maar ook mentaal was het een zwaar parcours. “ Ik had ook heel veel kopzorgen. Blessures en kopzorgen, dat was eigenlijk het zwaarste. Op mijn 11 jaar verhuisde ik voor een jaar naar Nederland, omdat de topsport daar meer op punt stond. Fysiek was dat niet te onderschatten: in het eerste middelbaar trainde ik 33 uur per week.”

Stoppen met sporten

In 2012 zegt Aagje de topsport vaarwel. “Ik ben nu 7 jaar gestopt, ik kan het nu relativeren. In 2004 was ik nog finalist op de Olympische Spelen, daarna heb ik nog 8 jaar gesport. Die periode erna was zeer intensief. Voor de Olympische Spelen in 2008 was ik geblesseerd en in 2012 waren we niet geselecteerd met onze groep. Toch voelde ik mij niet mislukt. Ik zie mijn rol in de gymnastiek vooral als een pioniersrol. Gymnastiek op hoog niveau bestond toen niet. Ik heb mijn weg echt moeten zoeken; samen met de turnfederatie, mijn mama en mijn toenmalige school. Mijn carrière is zeker geslaagd, maar als je ziet waar topsport nu staat in België… Als ik nu terug opnieuw kon beginnen, dan had ik er meer uit kunnen halen.”
 

“Stoppen met topsport, dat was een héél doordachte beslissing. Ik voelde het niet meer en had continue pijn. Ik kreeg toen het gevoel dat er meer was in het leven dan elke dag 6 uur in die turnzaal te staan. Ik trainde ook echt met pijn. Als je met angst in je hooft turnt, dan gaat het fout en dat wou ik niet. Ik ben dus net op tijd gestopt.”

Relativeringsvermogen

“Wat mij vooral parten heeft gespeeld, is mijn gebrek aan relativeringsvermogen. Als een training of wedstrijd niet goed ging, dan was dat een werelddrama. Heel mijn leven draaide rond trainen en topsport. Je bent dan hard gefocust, maar het is ook héél gevaarlijk om dat je niet meer de dingen ziet die gebeuren naast je sport. Als ik een slechte training had, dan was bij wijze van spreken de wereld aan het vergaan. Ik had dat liever wat beter gedaan.”