Christel Van Dyck over het bezoek van Domique Persoone: "Een vat vol energie, gepassioneerd en geen schrik om buiten de lijntjes te kleuren"

Ik kende zijn levensgeschiedenis voor een groot stuk maar na ons gesprek was mijn bewondering alleen nog maar groter geworden. Hij heeft dan ook een serieuze weg afgelegd. Van het jongetje dat in de lagere school twee keer een jaar moest overdoen tot de man die in de Michelingids staat.
 
Wat in de lagere school een nadeel was, te druk, te onstuimig en te snel verveeld, bleek later zijn grote troef te zijn, een vat vol energie, gepassioneerd en geen schrik om buiten de lijntjes te kleuren. Die eigenschappen hebben hem groot gemaakt in zijn job. Het traditionele pad verlaten en op zoek gaan naar meer uitdagende pralines. Ook al kreeg hij daardoor aanvankelijk bergen kritiek over zich heen. Ik kan me wel voorstellen hoe er gereageerd werd toen hij plots bijvoorbeeld  een praline vulde met pagegaaienvoer. 
Ik hou wel van dit soort mensen. De grenzen opzoeken is iets wat mij totaal vreemd is, maar ik bewonder wel het lef van diegene die het wel aandurven. 

“Vind jij dat verhaal van die witte cacaoboon nu  zo bijzonder?“ vroeg hij mij, toen ik hem daar een vraag over stelde. Euh ja, toch wel. Een onbekende grot afdalen om daar op zoek te gaan naar een cacaoboon die volgens iedereen niet meer bestaat  en die dan nog vinden ook op een onherbergzame grond, ik vind dat redelijk spectaculair. 

Waarop ik plotseling een hele uitleg kreeg over de verschillende cacaobonen tot ik door het bos de bomen niet meer zag. Toen moest ik hem even intomen. Ik kan me voorstellen dat zijn dichte omgeving dat ook soms wel eens doet. Maar allicht niet te veel. Het zou ook niet lukken, denk ik. 

De pralines die hij meegebracht had, waren alleszins overheerlijk. Bijna te mooi ook om ze op te eten. Ik heb ze dan ook opgespaard voor een speciale gelegenheid.