Martine Prenen in De Rotonde: "Scheiden is altijd verscheurd zijn"

"Ik geloofde echt in het sprookje. Verliefd worden, samen zijn, kinderen krijgen, voor altijd. Toen ik mijn eerste man leerde kennen, geloofde ik dat ook echt. Alleen, ik was 19 en hij was 20. We zijn getrouwd omdat ik zwanger was. Maar het liep mis, gigantisch mis, en al vrij snel. Op mijn 22ste was ik weer alleen, met een kind. Als ik nu kijk naar de foto's na de bevalling, ik was zelf echt nog een 'kinneke'. Ik zag er uit als een klein meisje."

Liefde alleen volstaat niet

"Ik zag die man doodgraag. Maar het feit dat je weet dat je een kind gaat krijgen, dat je je boterham moet gaan verdienen, ja... Ik was model, maar model en hoogzwanger, dat gaat niet echt samen. En hij was een soort avonturier. 12 stielen en 13 ongelukken. Ik stelde mij dus wel vragen, maar ik geloofde wel dat het allemaal zou lukken. Er was genoeg liefde, dacht ik."

"We waren gewoon te jong, we waren niet klaar. Ik kwam rechtstreeks uit een beschermd nestje. Ik was wel model en reisde veel, maar ik woonde gewoon nog thuis. Hij ook. We wisten echt niet waar we aan begonnen. Rekeningen betalen, op tijd boodschappen in huis halen. Al snel bleek dat vooral hij niet opgewassen was tegen de sérieux van een getrouwd gezinsleven. Hij was nog 'wild' en ik kon dat ook niet opvangen. Ik kon dat niet aan. Op een bepaald moment ben ik vertrokken met mijn dochter en hem totaal ontredderd achtergelaten." 

Rationele beslissing

"Het was een rationele beslissing. Ik ben vertrokken omdat het echt niet meer ging, niet omdat ik hem niet meer graag zag. De ruzies werden te extreem, dat was niet goed voor onze gezondheid. Maar het was wel heftig en pijnlijk, want het is een mislukking, je hebt gefaald." 

"Ik ben toen terug bij mijn ouders gaan wonen. Kort daarna heb ik mijn huidige echtgenoot ontmoet. Die heeft mij terug opgelapt, want ik had toch wel wat littekens op mijn hart." 

"Ik ben ervan overtuigd dat als je iemand je hart geeft, je écht een stuk van je hart geeft. Als je uit elkaar gaat, wil je dat stuk hart terug, want je wil verder met je leven, maar dat stuk krijg je nooit meer terug. Het blijft hangen bij die ander. Je bent altijd verscheurd. Scheiden is altijd verscheurd zijn. Het goede nieuws is wel: het geneest, maar dat heeft tijd nodig."

Jonge moeder 

"Ik was 20 toen ik beviel van mijn dochter en op mijn 35ste ben ik zwanger geworden van mijn zoon. Ik kan zeggen: er is een groot verschil! De eerste keer overkwam het me. Ik was er niet op voorbereid. Terwijl Milan, dat was echt een plan."

"Ik vond het best wel griezelig, dat moeder worden en zijn, die eerste keer. Misschien ook omdat ik wist dat mijn partner niet zo mega-stabiel was. Ik weet wel dat alle stappen die ik daarna heb gezet, voor haar heb gezet. In eerste instantie voor haar. Ik was echt wel moeder leeuwin." 

"Toen mijn dochter geboren werd wist ik meteen 'ik ben nu heel kwetsbaar want ik moet nu niet meer alleen voor mezelf zorgen, ik moet vooral voor haar zorgen. Ze moet veilig zijn. Dat is wat ik altijd voorop heb gesteld. Haar veiligheid. Daar heb ik altijd voor gewerkt, hard voor gewerkt. Gelukkig dat mijn ouders en grootmoeder er waren want anders had ik nooit zo hard kunnen werken. 

Dochter Joëlle is intussen 35 en sinds kort zelf ook moeder. "Ik herken veel van mezelf in haar toen ik Milan kreeg. Hoe je het ook draait of keert, als 35-jarige moeder heb je toch meer wijsheid in huis dan wanneer je 19 bent. Je bent meer in balans, rustiger."