Guga Baúl in De Rotonde: "Hoe moe ik ook ben, als ik mijn kinderen 'papa' hoor zeggen, ben ik blij dat ze er zijn"

"Mijn verwachtingen over de liefde waren heel conservatief. Alles was gepland, stap voor stap uitgestippeld. Eerst iemand leren kennen, dan samenwonen, trouwen, een kindje krijgen, dan... Het ging zelfs zo ver dat ik had uitgemaakt dat één ruzie voldoende zou zijn om een relatie af te breken. Ik was toen behoorlijk naïef, dat mag je wel zeggen."

"Het is uiteindelijk helemaal anders uitgedraaid, natuurlijk. Meteen 2 kinderen er bovenop, in een andere stad gaan wonen. Ik heb mezelf echt wel een loer gedraaid. Dat heeft ook met jeugdige overmoed te maken, denk ik. Zo van 'ik ga dat allemaal wel kunnen'". 

"Maar het is pas als je samenwoont, dat je beseft dat je je plannen moet herzien. Meer nog: je start eigenlijk in de min. Je moet het verleden dat aanwezig is, proberen te neutraliseren, emotioneel gesproken dan. Pas dan kan je de volgende stap zetten. Plots ben je met z'n vieren. Vier verschillende mensen, met elk hun karakter, hun gewoontes. Die moet je leren aanvaarden. En dat neemt tijd in beslag. Jaren. En ik als controlefreak, wou de controle houden, maar dat lukte niet. Ik moest leren loslaten. Dat is de belangrijkste boodschap voor mezelf: sommige dingen moet je loslaten. Dan ontstaat er harmonie." 

Wezenlijk onderdeel van het leven

"Op mijn 17de wist ik dat ik kinderen wou. Niet op dat moment, natuurlijk, maar ooit. En niet één maar wel twee. Als Tine geen kinderen meer had gewild, dan zou dat een breekpunt geweest zijn. Hoe graag je iemand ook ziet, je kinderwens opbergen voor de ander is een tikkende tijdbom. Ik heb dat gezien bij andere mensen. 'Ik heb mijn kinderwens opzij gezet', zeggen ze. Dat moet toch frustrerend zijn, op de een of de andere manier? Als je echt kinderen wil, ga je dat ofwel je partner kwalijk nemen, ofwel jezelf. Kinderen willen is een wezenlijk onderdeel van je leven, het doorgeven van je genen. Het is een instinct. Dat kan je niet rationeel wegvagen." 

"Ook al vloek ik omdat ik te weinig slaap heb. Ook al vloek ik omdat ze ruzie maken, ook al vloek ik keihard omdat ze aan het huilen zijn, als ik nu thuis kom en ze komen naar mij van 'Papa'..., daar word ik zo heel blij van!" 

Gaston, de eerste zoon van Guga en Tine Embrechts, kwam er toen ze nog maar anderhalf jaar samen waren. "We hadden geen tijd te verliezen, hé. We hebben direct de 'eisprong' gewaagd. Op één of andere manier blijkt dat we allebei heel vruchtbaar zijn. We waren zeer blij, want op die leeftijd is het niet altijd evident om snel zwanger te worden. En het zijn twee gezonde kindjes, dus was kan een mens zich nog meer wensen?"

Twee snelheden

De kinderen van Tine zijn intussen jonge tieners. Ten huize Baúl-Embrechts leven dus twee generaties kinderen, die op twee verschillende snelheden, op twee niveaus leven. "Je moet constant switchen tussen kinder emoties en puber emoties. Dat is extreem vermoeiend. En dan hebben we het nog niet over op reis gaan! Elk lid van de familie heeft andere noden en wensen, maar waar vind je een plek waar je dat allemaal kan combineren? En dus blijven we gewoon thuis!"

Dat 2 van de 4 kinderen in huis niet van jezelf zijn, maakt ook een verschil. "Het zou makkelijker geweest zijn mocht ik ook al 2 kinderen gehad hebben, net als Tine, en dan nog eens 2 samen. Niet realistisch, natuurlijk, maar dan zou je elkaar beter verstaan. Je zou makkelijker begrijpen dat je anders reageert op je eigen kinderen dan op je pluskinderen. Dat kan spanningen met zich meebrengen. Ik bekijk een kind soms eerder als een 'energie' in huis. Als die 'energie' negatief is, probeer ik die weer positief te maken, door een kind terecht te wijzen, bijvoorbeeld. Dan maakt het niet uit of het mijn kind is of haar kind, maar als moeder kan ik mij best voorstellen dat je dat anders ziet en dat je het niet fijn vindt dat je haar kind terechtwijst. En dat versta ik, maar je bent wel aan het samenwonen. De verbondenheid met je eigen kinderen en je pluskinderen is anders, maar hoe langer je samen bent hoe sterker dat die band wordt. Maar dat moet je tijd geven en dat kan je niet forceren. Boeiend maar vermoeiend!"