Ga naar hoofdinhoud

Luister Live

Programma's

Select

Podcasts

Doe mee

Ik lees graag uit

  • Antwerpen

mis niets!

radio2 top2000

winwin

aha

radio2 stelt voor

test je kennis

Afbeelding van het programma: de madammen

de madammen

Het fotoalbum van Bart Cannaerts: “Ik liet de naam van mijn petekind Wies in mijn haar scheren"

vr 13 mei - 9:29

Vlaams stand-upcomedian en televisiemaker Bart Cannaerts neemt Cathérine Vandoorne van ‘De Madammen’ mee naar enkele van de opvallendste momenten uit zijn leven. Samen bladeren ze door zijn fotoalbum.
© VRT

Vrouwen in overvloed

1986, op de speelplaats van de Sint-Katarinaschool in Sint-Katelijne-Waver. Op deze foto zie je kleine Bart als postbode tijdens het ‘grootouderfeest’. Op die dag werden er door de hele school verschillende toneelstukjes opgevoerd. De rol postbode – toen gezien als een mannenberoep – was destijds op Barts lijf geschreven.

“Heel mijn kleuter- en lagere schoolcarrière was ik de enige jongen in de klas. “Of ik iets heb gemist? Nee, in de klas was ik dé man. Ook had ik genoeg ‘jongenscontacten’. In het jaar onder mij zaten vijf of zes jongens waar ik op het speelplein mee kon shotten.”  

Om een lang verhaal kort te houden: vroeger waren er jongens- en meisjesscholen in het dorp. Op een gegeven moment waren jongens ook welkom op de meisjesschool. "Mijn vader stuurde zijn 2 zoons en 4 dochters daarom allemaal naar de ‘gemengde school’. Met als gevolg dat mijn broer en ik een van de weinige jongens op school waren. Tot mijn twaalfde heb ik alleen maar met meisjes in de klas gezeten.”

Bart had daarom een 'bevoorrechte' positie in de klas: “In het vijfde leerjaar moesten de meisjes haken en breien. Ik moest gaan knutselen met keukenrollen. Dat is eigenlijk echt fout als je daar over nadenkt.”

Geboren quizmaster

 

Quizzen presenteren zat er bij Bart al van jongs af aan in. En dat heeft zijn familie geweten. Op deze foto zie je Bart van toen hij een jaar of 7 was.

Bart is een geboren quizmaster. “Laatst zei mijn schoonbroer, die ik al 32 jaar ken, dat ik een quiz presenteerde de eerste keer dat we elkaar ontmoette.”

“Ik ben hier aan het voorlezen uit een boek met quizvragen voor kinderen. Dat hadden we thuis liggen. Ik las eruit voor tijdens familiefeesten. Tijdens die gelegenheden maakte ‘Bartone Cartone’, mijn Italiaanse pseudoniem, een quizje met slechte meerkeuzevragen voor het hele gezin. En nu word ik ervoor betaald.”

Sterke humor

“In het begin van de lockdown in 2020 woonden we tegenover een woonzorgcentrum. Elke dag klapten we voor het personeel en zij kwamen dan naar buiten om het applaus in ontvangst te nemen. We hadden een hele goed band met die mensen.”

“Op een dag mocht ik mijn babbeltje doen bij De Ideale Wereld en daar heb ik toen een grapje met omgedraaide humor gemaakt. Ik zei: “Die mensen uit de zorg hebben het toch best gemakkelijk. Wij komen voor ze klappen en ze hebben zelfs tijd om te komen kijken! En coronapatiënten verzorgen kan niet zo zwaar zijn. Ze hoeven alleen maar een bordje eten bij de deur te leggen. Ik heb het een pak zwaarder!” Ik vond het zelf heel grappig.”

“Mijn moeder belde me direct op om te vertellen dat het helemaal niet grappig was. Dus toen begon ik me een beetje zorgen te maken of de mensen in de zorg het ook wel konden appreciëren.”

“De volgende dag keek ik naar buiten en zag ik allemaal spandoeken voor mij, omdat ‘ik het zo zwaar heb’. En kreeg ik, in plaats van zij, applaus. Mijn ongerustheid verdween als sneeuw voor de zon. Ik vond het wederom heel erg grappig.”

Wies

“Je ziet hier mijn zus Els in de kraamkliniek op 18 augustus in 1997. Ze net is bevallen van haar tweede zoon, Wies, waar ik peter van werd. Ik weet niet waarom ik het een goed idee vond, maar ik heb mijn moeder de naam Wies in mijn haar laten scheren. Ik heb er drie weken trots mee rondgelopen.”

“Een week voor de bevalling schreef ik om te lachen de zin ‘Wies is geboren!’ op een papier. Ik had de naam al geraden en ging vervolgens op weekend. Mijn ouders kwamen thuis en dachten dat Els was bevallen. Het was in de tijd zonder gsm’s, dus ze zijn naar alle ziekenhuizen in de buurt gereden om haar te zoeken. Uiteindelijk kwamen ze erachter dat er iets niet klopte. Ze konden er om lachen. Mijn zus vond het wel gek dat ik de juiste naam al had geraden.”

Het geloof

“Het is 1985 en de vijfjarige ik sta hier op de Grote Markt van Mechelen. Samen met een onbekend meisje en de paus. Ik geef hem meiklokjes uit onze tuin en daarna kreeg ik een kus. Mijn ouders zijn katholiek en stonden als eerste om 6 uur ’s ochtends al op hem te wachten. 10 uur later kwam hij pas toe. Deze foto heeft jarenlang in het zicht gestaan bij ons thuis.”

“Ik heb zelf een lange tijd heel hard geloofd. Tot mijn zeventiende ging ik naar de mis. Gaandeweg ben ik het geloof een beetje verloren. Dat kwam deels door onze pastoor. Hij was heel neerslachtig. Ik had het idee dat ik dat veel beter zou kunnen. Pastoor worden leek mij wel wat. Uiteindelijk heb ik toch voor een ander beroep gekozen, maar misschien verschilt het niet veel van het pastoorsleven. Komedie is ook mensen even het leven laten vergeten en de schone kanten van het leven laten zien.”

Meer zoals dit...

Blijf op de hoogte

Niets missen van radio2? Schrijf je in op de nieuwsbrief en volg ons op facebook en instagram!

Volg ons op
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Jobs

Privacy

Gebruiksvoorwaarden

Heb je een vraag?

Contact

Wedstrijdreglement

Logo UitInVlaanderenLogo Cim Internet