Man van Marleen brengt verslag uit vanuit Kiev: "Je houdt het niet vol als je het nieuws op de voet volgt"

Marleen De Saegher, vrouw van Bruno Beeckman, probeert zich niet al te veel zorgen te maken nu haar man omringd wordt door het oorlogsgeweld in Oekraïne. "We horen elkaar elke dag", zegt Marleen. "'s Morgens wacht ik altijd op zijn telefoontje, rond 6 uur belt hij mij op om te zeggen hoe de nacht verlopen is en of hij goed of slecht geslapen heeft. Na dat gesprek ben ik weer rustig, maar doorheen de dag komen die zorgen toch terug. Daarom bellen we voor we gaan slapen nog eens en tijdens dat telefoongesprek kan hij de kinderen ook geruststellen."

Elke oorlog is anders

"Het is niet de eerste keer dat Bruno zich in oorlogsgebied bevindt, maar elke oorlog is anders. Je geraakt er niet aan gewend en iedere keer beleef ik zijn afwezigheid anders. Vroeger moest ik mezelf er alleen doorheen slaan, omdat ik in het buitenland woonde. Nu ik in België woon, heb ik gelukkig veel vrienden en familie om mij heen. Ik krijg veel steun van hen, maar het blijft een nieuwe oorlog met andere strategieën en wapens. Je blijft alert voor wat er zou kunnen gebeuren."

"Toch hou ik niet voortdurend het nieuws in de gaten. Als je dat doet, hou je het niet vol. Moest ik dit wel doen, zou ik meteen in paniek raken. De telefoontjes van Bruno zijn het belangrijkste voor mij. Via die weg weet ik hoe hij zich voelt en hoe de situatie er echt is."

Eén dikke kus

"Bruno wilde eigenlijk al veel vroeger vertrekken naar Kiev. Hoe vroeger je ter plaatse bent, hoe sneller je relaties kan opbouwen, chauffeurs kan zoeken en een goede slaapplaats kan vinden. Hoe langer er wordt gewacht om je op pad te sturen, hoe moeilijker dit allemaal wordt. Wanneer hij uiteindelijk te horen kreeg dat hij moest vertrekken, was er ook geen tijd voor een uitgebreid afscheid. Hij had al de documenten die hij nodig had op zak en na één dikke kus moest hij vertrekken."

Skaten

"16 van de 40 journalisten in zijn hotel zijn ondertussen al terug naar huis vertrokken, omdat ze de situatie in Kiev te gevaarlijk vinden. Bruno is nog niet van plan om naar huis te komen. Zijn hotel heeft trouwens een voedselvoorraad tot oktober. Als het voor Bruno na een tijd toch te gevaarlijk zou worden, is er wel een plan B. Voor de veiligheid vertelt hij mij hier niet alles over en ik probeer er zelf ook niet veel naar te vragen. Ik wil hem geen druk opleggen om terug te komen." 

"Wanneer hij ooit terug naar huis komt, weet ik 100 procent zeker dat hij na een intense begroeting meteen op zoek gaat naar zijn skateboard. Door te skaten kan hij alles wat hij heeft meegemaakt loslaten en verwerken. Ik gun hem al de tijd die hij nodig heeft op zijn skateboard."