Martin Heylen in De Rotonde: "Mensen die op andere mensen neerkijken, daar kan ik mij heel erg over opwinden"

Die overtuiging groeide al heel vroeg. "Toen ik 14 was, had ik een lief. Of beter: het was 'aan' met dat meisje, maar eigenlijk is het nooit echt 'aan' geweest. Want als ik er nu op terugkijk, lachte ze mij gewoon uit. Zij en haar vriendin. Ik was precies van een mindere soort. Dat is trouwens nog gebeurd in mijn leven. Mensen die neerkeken op het milieu waar ik uit kwam, neerkeken op ons 'rode' nest. Mijn vader was een hevige socialist, mijn moeder - een boerendochter - was getrouwd met die socialist en ze hadden een café. Daar gebeurden allerlei 'zondige' dingen, dat weet ik ook wel en daar was ik ook niet altijd gelukkig mee. Maar ik kon er niet mee om dat mensen mij daarom minder vonden."

Humus voor het werk

"Mijn vrouw was de eerste persoon die 100% voor mij heeft gekozen, ondanks dat ze door haar ouders voor de keuze is gesteld: kies voor thuis of voor hem. Zij heeft voor mij gekozen. Haar ouders vonden mij niet goed genoeg. Zoals ik trouwens ook met een kritische blik keek naar de lieven van mijn dochters. Ik denk dat dit een hele normale reactie is. Maar als het omwille van het milieu is waaruit je komt, vind ik het fout. Ik kan daar niet tegen. Ik vind dat iedereen gelijkwaardig is tot het tegendeel bewezen wordt. Dat heb ik geleerd van mijn ouders en dat basisprincipe is de humus waarop mijn later werk is gebaseerd."

Goeiedag zeggen

"Elk mens heeft zijn eigen verhaal. Dat heb ik niet alleen in het café van mijn ouders geleerd, maar ook in de fabriek waar ik gewerkt heb. Daar werd op de arbeiders neergekeken door kaderleden en bedienden. Ze stapten ons letterlijk voorbij, met de neus in de lucht, zonder goeiedag te zeggen. Ik heb geleerd dat je iedereen goeiedag moet zeggen. En dat iedereen goeiedag moet terug zeggen. Iedereen zei goeiedag tegen iedereen in ons dorp. En dan werd ik geconfronteerd met hiërarchie op het werk. Ik vond het heel raar dat een ploegbaas tegen mij begon te schreeuwen, daar werd ik ook behoorlijk opstandig van. Mensen die op andere mensen neerkijken, ik heb daar nu nog altijd heel veel moeite mee en ik kan mij daar heel erg over opwinden." 

Loodgieters en vuilnismannen

"Ook nu leven we weer in een klassenmaatschappij. Er zijn zij die kansen krijgen en naar de universiteit kunnen gaan. En andere die die kansen niet krijgen en naar het beroepsonderwijs moeten. Ik vind dat verschrikkelijk, echt waar. Ik kan enorm veel bewondering hebben voor het werk van een loodgieter, om maar iets te zeggen. Of voor de mannen van de vuilkar. Ik heb trouwens zelf ooit serieus overwogen om als vuilnisman te gaan werken. Toen ik in de fabriek werkte dacht ik dat dat mijn enige kans was om daar uit te geraken. Want dan was ik tenminste buiten. Maar goed, mijn idee is en blijft dat elke mens uniek is in wat hij is en hoe hij is en dus evenwaardig." 

Eind goed, al goed

"Trouwens, met mijn schoonouders is het allemaal goed gekomen, hoor. In het begin was de relatie wat vertroebeld, maar met de jaren is dat verbeterd en hadden ze mij zelfs heel graag als schoonzoon. Ze spraken met veel liefde over mij tegen andere mensen en verdedigden mij als er wat 'twijfels' waren in de eerder conservatieve familie."