Stef Bos: "Als ik liedjes schrijf ben ik mijn vader, als ik zing ben ik mijn moeder"

Puberende Stef Bos

Op deze foto zie je een puberende, 16-jarige Stef Bos, ergens aan een rivier in Zwitserland. Zijn vader had de gewoonte om, als een van de kinderen 16 jaar werd, alleen op reis te gaan met hen naar Zwitserland. De kinderen mochten altijd kiezen hoe ze gingen reizen. Stefs zus koos voor het vliegtuig, maar net zoals zijn grote broer koos Stef de wagen. Hij mocht de kaart lezen en de route bepalen. "De eerste avond overnachtten we ergens in het zuiden van Duitsland, maar ik moest toen in hetzelfde bed slapen als mijn vader en dat vond ik verschrikkelijk als puber", zegt Bos. "Ik kwam niet uit een gezin waarin iedereen naakt rondliep in huis, dus je bent het niet gewend om je vader plots in een losse onderbroek te zien." 

"Dit was trouwens niet het laatste ongemakkelijke moment in onze reis naar Zwitserland. Mijn vader liet mij wel de kaart lezen, maar hij had toch een plan in zijn hoofd. Hij stopte even op een parking aan de Titisee, een meer in het Zwarte Woud, en daar begon hij op een heel onhandige manier seksuele voorlichting te geven. Na 30 seconden zei ik maar snel: 'Papa, die encyclopedie heb ik al gelezen.' Op seksueel vlak was ik een laatbloeier. Op mijn 19de heb ik voor het eerst het bed gedeeld met een meisje. Daarvoor was ik bang van meisjes. Ik kon ongelooflijk verliefd zijn, maar durfde het nooit te zeggen. Daarom ben ik ook liedjes gaan schrijven, om het verlangen in stand te houden."

Onbekende vrouw

Een foto van een onbekende Albanese vrouw in bed. "Gelukkig had ik op dat moment geen relatie. Als mijn vriendin dat filmrolletje was gaan ophalen, er waren in die tijd nog geen digitale foto's, dan had ik zeker de vraag gekregen wie er in dat bed lag. Ik kan daar vandaag nog steeds geen antwoord op geven."

"Samen met een goed vriend maakte ik een reis door Albanië. Het was een arm land en we bleven er altijd slapen bij zigeuners. Op een avond vroegen een paar zigeuners of ik met hen als muzikant wilde optreden. Voor ik het wist, zat ik later die avond in een oud theater dat stonk naar urine van 40 jaar geleden. Na een paar nummers kwam het publiek het podium op om geld op je hoofd te leggen. Dat was de beloning die je kreeg voor je optreden. Na de show wilde ik mijn camera pakken, maar die was gestolen. Ik voelde mij echt dom, want wie legt er nu ook zijn camera in de coulissen bij mensen die eigenlijk niets hebben. Uiteindelijk is de camera toch boven water gekomen en toen ik thuis het filmpje liet ontwikkelen, was dit de eerste foto die ik zag."

Als ik zing ben ik mijn moeder

Op deze foto zie je Stef Bos als 11-jarige jongen met zijn moeder in de duinen bij Katwijk aan Zee. Stef Bos is wereldberoemd geworden in Vlaanderen en Nederland met een liedje over zijn vader. "Een liedje als 'Papa' zou ik nooit voor mijn moeder kunnen schrijven omdat de relatie met mijn vader anders is. Mijn vader was als een vriend voor mij, iemand die naast je staat, maar je moeder waakt over je."

"Als ik liedjes schrijf ben ik mijn vader, maar als ik zing ben ik mijn moeder. Mijn vader is geen man om op het podium te staan, mijn moeder wel. Ze was extravert en had heel veel verbeelding. Vroeger las ze vaak verhalen voor, voor het slapengaan. Vaak waren het verhalen over de oorlog, maar ik dacht dat ze die altijd verzon. Ze kon ook echt verhalen vertellen waarvan je dacht: ‘Waar haalt ze het vandaan.' Dit jaar heb ik haar dagboek gevonden dat ze tijdens de oorlog schreef. Alles wat ze ons ’s avonds voor het slapengaan vertelde was waar,  alles stond in haar dagboek. Van haar hongertochten op zoek naar eten, tot spannende ontmoetingen met Duitse soldaten. Ze had niets verzonnen."

Gescheurde broek

Stef Bos studeerde in Antwerpen aan het toenmalige Herman Teirlinck-Instituut waar je een toneel- en kleinkunstopleiding kon volgen. Je moest all-round zijn om aan het instituut te kunnen studeren. Je moest kunnen dansen, zingen én acteren, maar dansen was niet Stefs favoriete bezigheid. "Ik kan niet dansen en plots moest ik Faust spelen in het toneelstuk van Goethe. Een stuk waarin ik 4 uur lang moest dansen en dus iets moest doen wat ik niet kon. Er was slechts een moment dat ik even niet te zien was en dat was in een draaideur. Die deur werd in een van de shows mijn redding."

"Voor dit stuk droeg ik zwarte kleren en ik had ook een maillot aan, een strakke broek om te dansen. Tijdens een van de shows hoorde ik dat mijn broek vanachter scheurde en al snel besefte ik, dat ik die dag een witte onderbroek droeg. Ik heb uiteindelijk stiekem aan een van mijn medeactrices gevraagd of ze een nieuwe broek wilde klaarleggen in de draaideur en zo is het ook gegaan. Ik heb mij op dertig seconden omgekleed en dat was mijn belangrijkste herinnering aan Faust, een gigantische scheur in mijn broek."

Scheidende wegen

Op deze foto zien we Stef Bos en Ingeborg Sergeant op de avond dat zij verkozen werd om België te vertegenwoordigen op het songfestival in Lausanne. Ze studeerden samen en hadden op dat moment ook een relatie. "Als deze foto een schilderij zou zijn, dan heette het 'Het begin' maar tegelijkertijd ook 'Het einde.' Je ziet in onze ogen dat we beiden naar de toekomst kijken, maar vanaf dat moment scheiden onze wegen zich ook. Die avond werd Ingeborg in Vlaanderen geboren als persoonlijkheid. Ze werd er onthaald als de sympathieke, springerige West-Vlaamse en ik voelde die avond dat dit niet mijn weg was. Ik ben een liedjesmaker en ik had het gevoel dat ik een inhaalbeweging moest maken. Ik schreef voortdurend liedjes, de ene wat slechter dan de andere, maar ik wist dat er vroeg of laat eentje zal uitkomen."

"Op het werkelijke songfestival in Lausanne, besefte ik pas echt dat het tijd was om mijn eigen weg te volgen. Zonder dat ik het wist, stond ik een uur te babbelen met Céline Dion over de muziekindustrie en hoe we onze toekomst zagen. Die avond ontdekte ik wat ik niet wilde en dat is ook een geschenk uit de hemel."