25 jaar na Switel-brand - Dr. Philippe Jorens (UZA): “Rocco Granata was alle hulpverleners enorm dankbaar omdat ze zo goed voor zijn dochter hebben gezorgd”
di 31 dec. - 8:01
Philippe Jorens was in 1994 begonnen als arts op de dienst intensieve zorgen van het UZA in Edegem. Omdat hij minder ervaring had, stelden zijn collega’s voor om zijn eerste wachtdienst op oudejaarsavond te doen. “Dat was helemaal anders dan nu”, vertelt hij. “We hadden geen gsm, er waren geen sociale media, er was alleen een semafoon: een bieper waarmee je opgeroepen kon worden.”
“Hier is iets grondig mis”
Iets voor middernacht was Philippe Jorens onderweg met de auto om zijn schoonmoeder naar huis te brengen. “Ik reed op de brug over de A12 maar mijn semafoon ging niet af. Blijkbaar was het systeem overbelast. Vanuit de rijkswachtkazerne in Wilrijk zag ik de ene politiecombi na de andere richting stad vertrekken en ik dacht: ‘hier is iets grondig mis’. Toen ik bij mijn schoonmoeder aankwam in Hoboken, belde mijn echtgenote op de vaste lijn en ze zei: ‘Je moet rechtstreeks naar het ziekenhuis want er is een ramp gebeurd’.”
Meer dan 80 procent verbrand
Tientallen mensen waren zwaar verbrand. Het brandwondencentrum in het Stuivenbergziekenhuis was meteen overbelast en daarom werden verbrande patiënten ook naar gewone ziekenhuizen gebracht.
“Van zodra ik arriveerde in het UZA, iets na middernacht, kwamen de eerste patiënten al aan”, zegt Philippe Jorens. “De meesten hadden al een buisje in de keel gekregen in het Stuivenbergziekenhuis, omdat bij zwaar verbrande patiënten niet alleen de huid maar ook de keelholte en de luchtwegen opzwellen. In enkele uren tijd hadden we 18 beademde patiënten opgenomen op onze dienst intensieve zorgen.”
Veel van de slachtoffers waren meer dan 80 procent verbrand en zij hadden aangepaste zorgen nodig. Speciale baden bijvoorbeeld. “Er was maar één rollend bad. En we hadden er 18 nodig. Ook aangepaste verbanden en zalf moesten naar het ziekenhuis worden gebracht. Het was geen chaos, maar we moesten ons behelpen.”
Lees verder onder de foto.
Hulpverleners ontfermen zich over een slachtoffer.
(Foto: Belga)
Naam op het laken
Nog een extra moeilijkheid was dat veel slachtoffers onherkenbaar waren. “De familie was wanhopig op zoek. We kregen faxen van de politie met de foto’s van wie het zou kunnen zijn. Op zo’n fax is dat een zwart silhouet met een grijze zone errond. Zo konden we mensen niet identificeren.”
Sommige hulpverleners hadden daar iets op gevonden. “Ze hadden op het blauwe doek of het laken dat onder de patiënten wordt gelegd, door de patiënten hun naam laten schrijven, vooraleer het buisje in de keel werd gestoken. Eens dat buisje er is, kan je niet meer schrijven want dan word je in slaap gedaan. Zo konden we weten wie het was.”
Tekort aan personeel
In de ziekenhuizen was er een enorm tekort aan personeel. Bij de dokters en verpleegkundigen in het UZA was er een grote solidariteit.
“Veel verpleegkundigen zijn spontaan naar het ziekenhuis gekomen om hun collega’s te helpen toen ze hoorden over de ramp", vertelt Philippe Jorens. "De dagen erna zijn we hier ook allemaal gebleven. Heel veel mensen hebben verschillende shiften na elkaar gedraaid omdat niet iedereen makkelijk bereikbaar is in de nieuwjaarsperiode.”
Ik ben in mijn leven helaas bij nogal wat rampen geweest, maar mensen met brandwonden blijven het meest gegrift op je netvlies omdat het zo’n verminking met zich meebrengt.
Dochter van Rocco Granata
Eén van de slachtoffers die in het UZA werd opgevangen, was de dochter van Rocco Granata. “Heel lieve man, heel bescheiden”, vertelt dokter Jorens. “Hij was hier ’s nachts, en hij was natuurlijk volledig van slag door wat met zijn dochter was gebeurd. Achteraf heeft hij ons veel erkenning geven, iedereen die hier in het UZA en in het brandwondencentrum voor zijn dochter heeft gezorgd en zijn best heeft gedaan.”
Zo is een bijzondere band ontstaan met Rocco Granata. Hij was ook aanwezig op het huwelijksjubileum van Philippe Jorens en zijn vrouw. “Ik ben bijzonder dankbaar dat hij op ons 25 jaar huwelijk een korte speech is komen geven. Dat is niet iets wat je met veel patiënten tegenkomt.”
Banden gesmeed
Philippe Jorens denkt nog regelmatig terug aan die nacht. “Niet alleen omdat het mijn eerste wacht was, dat is iets bijzonders, maar ook doordat de patiënten zo zwaar verbrand waren. En door de banden die er gesmeed zijn. Ik spreek er nog regelmatig over met verpleegkundigen die er toen bij waren. Sommige rampen blijven je in de loop der jaren bij, ook de Switel-brand. Dat kruipt niet in je koude kleren.”
