Yasmina El Messaoudi over haar dubbele roots: “Op school, in de chiro, de sportvereniging… ik was overal het buitenbeentje”

“Thuis stonden de Bijbel en de Koran naast mekaar. We spraken verschillende talen, beleden verschillende godsdiensten. Dat vormde geen enkel probleem,” begint Yasmina. “Maar eens buiten de voordeur was het andere soep.”

Die Marokkaanse van Oksdonk

Op de basisschool in Kapelle-op-den-Bos, waar Yasmina woonde, waren zij en haar broer de enige kinderen met een donkerdere huidskleur. “We vielen op door onze vreemde familienaam, onze huidskleur en kregen daarom veel vragen over onze familie, onze afkomst. Mijn broer en ik vonden dat vreselijk want we wilden niet anders zijn. En dus beweerden we bij hoog en laag dat El Messaoudi wel degelijk een Vlaamse naam was en onze vader absoluut geen moslim. Alsof iemand dat geloofde,“ lacht Yasmina.

“Ik probeerde zoveel mogelijk Vlaams te zijn. In het middelbaar was ik een echte Marina, met korte rokjes en zo. Maar ik bleef toch net dat tikkeltje anders dan de rest. Voor de meeste mensen bleef ik die Marokkaanse van Oksdonk, het gehucht waar ik woonde.”

La Belge

En ook bij haar Marokkaanse familie in het Brusselse Molenbeek voelde Yasmina zich niet volledig deel van het geheel. “Ik sprak Frans met hen maar wel met een Vlaams accent en dat viel op. Ze noemden mij La Belge. En daarnaast hadden wij toch wel wat andere gewoontes ontwikkeld dan dat deel van de familie. Wij woonden in een Vlaamse gemeente en mijn broer en ik kregen best wel wat vrijheden van onze ouders die mijn neven en nichten niet kenden.”

De toerist

“Omdat ik in geen enkele gemeenschap echt thuishoorde, begon ik Marokko in gedachten te idealiseren als het land waar ik dat thuisgevoel wel zou ervaren,” vertelt Yasmina. “Maar ook daar kwam ik van een kale reis thuis. Ik spreek geen Berbers of Arabisch. En door mijn Frans-Vlaams viel ik ook daar op en werd ik een toerist. Ze dachten dat ik Spaans of Italiaans was.”

“Ik kon er als kind en tiener niet de vinger op leggen waarom ik mij vaak eenzaam en onthecht voelde. Daardoor heb ik er ook tijdens mijn jeugd met niemand over gepraat. Maar door de dood van mijn moeder nu drie jaar geleden zijn al die gevoelens naar boven gekomen. Omdat mijn enige echte thuis wegviel. En dus besloot ik er een boek over te schrijven: Straatkat.”

Daarin vertelt Yasmina meer over haar zoektocht naar een eigen identiteit. “Wat ik als kind vooral heel lastig vond, vind ik nu als volwassene een sterkte, een troef. Ik ben in mijn leven al vaak verhuisd en dus opnieuw begonnen. Daardoor besef ik ook dat de plek of de gemeenschap waar je woont niet noodzakelijk jou als persoon moet bepalen. Je kan overal opnieuw beginnen en een nieuwe voetafdruk maken.”